kendimi anlatmayı öğretmediler bana. doğuştan mıdır yoksa sonradan mı kazanılır bilmem. bildiğim şey ise bende olmayışı. içim o şeyi anlatma isteğiyle dolup taşsa da ya anlatacak kimse yoktur ya da kelimeler boğazımdan geçmeye çalışırken yutkunurum. yardım çığlıklarımı hep buraya akıtırım. yazarken düşüncelerimin harekete ihtiyacı yok çünkü. parmaklarımı yönlendirmeleri gayet yeterli. boğazımdan geçmeye çalışırken boğuluyormuşum gibi hissettirmiyorlar. gözlerimi sulandırmıyor, kaçırmıyorlar. kalbim dâhi hızlanmıyor yazarken. düşüncelerim benim evim ve ben misafir sevmiyorum. gözümü, kulaklarımı içimde biriken öfkeyle kapatıyorum. acı bir süre sonra kendini belli ediyor ve sinirimi sindiriyorum. geriye kalansa üşüme hissiyle beraber gelen o boş bakışlar oluyor. ayaklarımı yere basıyor, burnumu çekiyorum. bir şeylerden kurtulmuş olmanın kandırılmasıyla içimde bir boşluk hissediyorum, ta gözlerime kadar ulaşan bir boşluk. yürürken gözyaşlarımın buharlaşarak yanağımı soğutmasına odaklanıyorum. yüzümü çekiştirip az öncenin yaşanmışlıklarını suratımdan siliyorum. aptal bir sırıtış yerleştiriyorum dudaklarıma, boşa olduğunu anlayıp rahat bırakıyorum. bir anlamda rahatlamış hissederken diğer taraftan ne gibi hisleri göz ardı ettiğimi düşünüyorum. onları da göz ardı ediyorum. hiçbir şey olmamış gibi güne devam ediyorum. ama oldu, biliyorum ve aldırmıyorum. hep yaptığım gibi kolayı neyse onu yapıp kaçıyorum. yaşadığım tüm akılda kalan anlarımın özeti kaçmaktan ibaret zaten. kaçmakta çok iyiyim, sadece onda... dediğim gibi bana konuşmayı öğretmediler, ben de kaçtım. durmadan ölü çırpınmalara gebe kaldı ses tellerim. hepsini gözyaşlarımda öğüttüm ve gülümsemenin vücuduma iyi geleceğini düşünüp acılarımı romantize ettim. yine kaçtım. kaçacak yerim kalmadığında kendimden kaçarım diye korktum ama kendimden kaçarsam nolur hiç bilmiyorum.
