Titreyen elindeki silahla birlikte kapının tam karşısındaki duvara sırtını yasladı ve yere çömeldi. Korkuyordu. Ölmekten veya karnındaki küçücük bebeğin zarar görmesinden korkuyordu. Ama güçlü olmalıydı çünkü birazdan kapı açılacak, eğer karşısındaki adamı vuramazsa kendisi zarar görecekti. Koridordaki adamın yaklaştığını hissediyordu. Az sonra duvara sürtünen kalın demirin sesi doldu kadının kulaklarına. Sesi duydukça korktu, o korktukça adam keyiflendi.
Kapının kolu yavaşça aşağıya indiğinde elindeki silahı daha sıkı tuttu Ece. Kollarını havaya kaldırarak ateş etmeye hazırlandı. Koray kapıyı sertçe açtı. Ece'ye yaklaşmaya başladığında korkuyla ateş etti. Kulağının dibinden geçen kurşunla sarsıntı yaşayan Koray, bir süre sonra baş dönmesiyle bayılmıştı.
Elini karnına götürerek bebeğinin varlığını hissetti. Daha sonra kendine gelerek yatak odasına doğru koştu. Bir an önce bu evi terk etmeli ve kabus gibi davranan sevgilisinden en azından bir süre uzak kalmalıydı. O eşyalarını toplarken kapı eşiğinde kendisini izleyen Koray'ı fark etti. Korkmalı mıydı ya da karşısında kim vardı onu bile bilmiyordu. İlk konuşan Koray oldu.
- Sevgilim bu ne şimdi. Gecenin bu saatinde uykumdan kalkıp niye eşyalarını topluyorsun.
Kadın ne diyeceğini bilemiyordu. Düşünme yetisini kaybetmişti adeta. Gerçekten hiçbir şey hatırlamıyor muydu yani... Evleneceği adamı doktora gitmeye ikna etse iyi olacaktı.
