Wojenna Miłość część 2

Rozdział 6

    Byłam wściekła na ojca, że tak utrudniał życie mojej jedynej siostry. Może myślał, że Basia zwariuje z tęsknoty za ukochanym, jak ja? Trochę się winiłam za to.
   - Chcesz uciec razem ze mną, na drugi koniec Polski? - zapytał Franek, a jego oczy się zaświeciły.
   - Mogłabym uciec z Tobą nawet do innego kraju - powiedziała Basia - ale gdzie będziemy mieszkać?
   - Nie martw się o to - poklepał ją po ramieniu - mam rodzine na wschodzie.
   Basia chwile się zastanowiła. Zauważyłam, że nie potrafiła zdecydować.
   - Troche daleko - przyznała - ja tutaj mam grób siostry, brata w niedalekiej parafi i wszystkie wspomnienia z tego miejsca.
   - Rozumiem - powiedział - nie chce Cię do niczego zmuszać, ale też nie chce żebyś wychodziła za nieznajomego.
   - Też tego nie chce - powiedziała pewna siebie - prawdę mówiąc ojciec się stał teraz okropny, gdy mama i siostra jeszcze żyły, był inny. Teraz nie chce z nim nawet mieszkać.
   - Słuchaj - powiedział nagle bardzo powoli - mnie też tutaj coś trzyma. A dokładnie grób mojego starszego brata, który zginął na wojnie.
    - Nie mówiłeś o tym wcześniej - Basia wystawiła oczy.
   - Nie mówiłem, bo to bardzo delikatny temat dla mnie - przyznał - on był starszy, winiłem się za to, że to ja powinienem zginąć, a nie on.
   - Nie mów tak - Basia zalała się łzami - już jest dobrze.
   Przytuliła go mocno do siebie i szepnęła na ucho.
   - Dzisiaj w nocy uciekne z domu.
   - Jesteś pewna? - zapytał.
   - Bardziej niż kiedykolwiek.
   - Moge ci obiecać, że będziemy często odwiedzać grób mojego brata i twojej siostry.
   - Dziękuję - pocałowała go w policzek i wparowała do domu. Naszego rodzinnego domu. Ale już po raz ostatni...
   - Dobrze, że jesteś - powiedział ojciec - jutro poznasz swojego przyszłego męża.
   Basia nie opowiedziała na to nic. W nocy po kryjomu się spakowała i gdy miała pewność, że ojciec śpi, wyszła dyskretnie z domu.
    Franek już na nią czekał. Wziął jej dużą i ciążką torbe, na swoje barki i wsiedli w pierwszy pociąg.