Benden sana, biricik galaksime ;
Merak ediyorum da, beni nasıl sevdin sen? Kalbimi nasıl bu denli ele geçirdiğini merak ediyorum istemsizce. Kendimi sevilmemeye alıştırmıştım oysa. Birden girdin hayatıma, bildiğim şeyleri unutturdun. Kalbimi kendi kalbin ile aldın ve bana sadece seni sevmek kaldı. Gözlerin kalbime, ruhuma ve aşkıma en parlak yıldızlara ev sahipliği yapan bir galaksiye dönüştü. Huzur sendin benim için, kaybettiğim belki de hiç bulamadığım evim. İlk defa birisinin kokusunda nefes aldığımı hissettim. Duygularımı ilk defa bu kadar farkındaydım seninle. İlk mutluğumu bana gülümsediğinde yaşadım. İlk hüznümü bana hoşça kal dediğinde, ilk kırgınlığımı bana kızdığında, ilk hayal kırıklığımı ise bana arkanı döndüğünde yaşadım. Peki şimdi benden ne istiyorsun? Seni bırakıp gitmemi mi? Niye bana soğuksun? Evim görüp ilklerimi seninle yaşadığım için birlikte başka ilkleri öğrenmemiz gerekmez miydi? Bana gitmemi istermiş gibi bakıyorsun son zamanlarda. Galaksimiz yıldızlarını kaybediyor. Halbuki duygularının yıldız olup galaksimizde en parlak yıldız olarak doğması gerekmez miydi? Annem bana hep kaybettiğimiz sevdiklerimizin birer yıldız olduğunu söylerdi. Yoksa yeteri kadar sevmedim mi duygularını? Şimdi sana galaksimizden bir yıldız olarak soruyorum. Benden, evimden, ilklerimden, galaksimizden ne istedin? Bunun cevabını vermek için çok geç aslında, ama seni seven ruhumun galakside kaybolması için bir cevaba ihtiyacı var. Söyle bana galaksim, neden?
Sevgilerimle, Yeryüzü'n
𖤣𖥧.𖡼.𖥧.𖤣
