"Ben ayrılmak istiyorum!"
Hakan'ın sert adımları aniden durdu. Bakışlarımı gözlerine çıkardığım zaman öfke barındırmıyordu.
Sadece anlam veremeyen bakışlar atıyordu.
"N-ne ?"
"Duydun işte. Olmuyor bizden anlasana! Gün geçtikçe yok ediyorsun beni. Bu kıskançlığınla takıntılığınla hayatımı mahvediyorsun."
Sonunda içimi dökebilmiş az da olsa kalbim ferahlamıştı. Hakan adımlarını ağır ağır atarak yanıma geldi. Ben herhangi bir atak beklerken aniden çekip sarıldı.
"Şşhh. O ne demek oluyor öyle. Ben seni kendimden bile çok seviyorum. Aşığım ulan sana. İnsan sevdiğini kıskanır , korur. Çıkar aklından o düşünceyi. Bana aitsin sen her şeyinle. Ayrılsak bile ne yapacaksın hm? "
Bir eli az önce postalıyla ezdiği sırtımı okşarken, diğer elini kaldırıp önce parmağının tersiyle yanağımı okşamış sonra;
"Hem benden başka kimsen yok. Bunu ikimizde biliyoruz dimi ?"
Yanağımdaki eli belimi buldu ve sıkıca sarıldı. Yaptığım şeyin , dediklerimin bi boka yaramadığını da çok iyi anlamıştım. O kadar daralmış hissediyordum ki , hiç bir şey yapmaya güç bulamadım o an . Sadece öylece durdum. Sarılışına karşılık vermedim.
Hakan ise saçlarımı okşayıp şakağına öpücükler kondurup beni ikna etmeye çalışıyordu. İkna demek yanlış olabilir çünkü
düpedüz tehdit ediyordu.
"Hakan..." dedim durmadan akan gözyaşlarımla.
Sinirle karışık bir gülüş bıraktım ortaya. Ben ne yaptım da bunlar başıma geliyordu?
"Yok bir şey Hakan."
Her şeyi oluruna bırakıp ne olacaksa olsun dedim. Hakan ellerini omuzlarıma koyarak koltuğa geçti ve beni kucağına çekip daha sıkı sarıldı.
Beni buraya hesap sormaya getirmişti ama ben ayrılmak istediğimi söyleyince ya araya kaynadı ya da eğer cezalandırsaydı , ondan daha da nefret edeceğimin bilincindeydi.
Kafamı boynuna koydum. Kokusunu içine çektim. Dönüp dolaşıp ona tekrar geliyordum. Artık ondan kurtuluşum olmadığına inanmıştım.
"Doğum günün kutlu olsun bebeğim."
Saçlarıma öpücük kondurup konuştu. Bense sadece kaderime mahkum şekilde bekliyordum. Bir an önce koğuşuma gitmek yalnız kalmak ve doğduğum güne lanet etmek istiyordum.
Benimle beraber uzanıp masadan ikinci kutuyu aldı ve beni kendinden biraz uzaklaştırdı.
"Sana hediye aldım yavrum."
Hala psikopatça hiç bir şey olmamış gibi davranması ağlama isteğimi artırdı. Sırıtarak bakması sinirlerimi bozmuştu. Yerimden kalkmak istedim , izin vermedi. Bende onunla muhattap olmamak için en iyi yalanı seçtim.
"Hakan, uykum var. Çok yorgunum."
Ve kafamı tekrar boynuna gömerek ondan , ona sığınarak kaçtım.
"Tamam yavrum sen uyu. Uyanınca bakarsın."
Sessizce gözyaşlarımı akıtarak uykuya daldım.
————//————
"Yeni komutan gelicekmiş, duydunuz mu?"
Akşam olmuş koğuştakiler kendi aralarında çember oluşturarak muhabbet ediyorlardı.
En son Hakan'ın kucağında uyanmış, beni öperek ve gülümseyerek koğuşa göndermişti.
Yatağıma yatıp saatlerce ağlamıştım. Şu an ise hala yatarken bir zamanlar çok yakın olduğum adamların sohbetlerini dinliyordum. Yoksa kafayı yiyecektim düşünmekten.
"He ya . Bende duyduydum. Hakan binbaşına rakip geliyor he."
Maraşlı gülerek söylemişti.
"Rütbesi neymiş?"
"Valla Hasan'a sordum, galiba Binbaşıymış. Ve bizden sorumlu olma ihtimali de varmış."
" de valla? Kurtuluyoz mu Hakan itinden?"
Herkes nefret ederdi ondan. Ben ise bir zamanlar kör kütük aşıktım. Gözümü nasıl boyamayı becerdiyse uzun süre sonra farkettim nasıl biri olduğunu.
"Hatta yarın gelicekmiş diye duyduydum."
Anlık bir merak duygusu kapladı beni. Eğer bizden yeni gelecek komutan sorumlu olursa Hakan'ın ne yapacağını çok merak etmiştim.
"O değilde en çok bu Caner'im çekti bu Hakan puştundan."
"Hiç deme yav! Yetim hakkına giriyor ya iki yakası bir araya gelmez onun."
Bana acıdıklarını belirten bi kaç cümle söyleyip sonra dışarı çıkmışlardı.
Bende örtüyü biraz daha kafama çektim. Akşam yemeğine de gitmeyecektim.
İyiden iyiye depresyona sokmuştu beni Hakan. Bir yandan istediğini de elde ediyordu.
Yarın gelecek olan yeni komutan da işleri oldukça zorlaştıracağa benziyordu.
Düşüncelerle uyuya kaldım.
••
Bugünlük buna bu kadar yazayım diğer kitaplara da yazıcam daha
Hadi sağlıcakla 🫰🏻
