Chmury

5. Urlop

Po wygranej wojnie wreszcie pozwoliłam sobie na kontakty międzyludzkie. Przede wszystkim chciałam naprawić sytuację polityczną między mną i Republiką, gdyż odkąd tamtego lata wyrzuciłam go ze swojego mieszkania - nie odezwał się nawet słowem.

Do tej pory wysyłał mi list raz na miesiąc, czasem zadzwonił, poradził, wymienił się swoim dniem, a tak... Cisza. Jakby zapadł się pod ziemię.

Na razie jednak wyjechałam z mamą i Grzesiem do majątku w Młodziejowicach, jako że obiecałam to Grzesiowi, a po drugie musiałam odnaleźć Kraków. Przecież od dobrych trzech lat nie wiem nic odnośnie personifikacji.

Był kwiecień, a więc jeszcze nie było aż tak ciepło. Przyjechaliśmy ledwie kilka dni po Wielkanocy, żeby nie zakłócać i tak szalonych świąt. Chciałyśmy, żeby służba mogła wyjechać do rodzin na ten okres.

Pani Steńska przywitała nas ciepło, a do Warszawy straciła serce. Odciążyła nas, zajmując się chłopcem niemal przez cały czas. Dzięki temu razem z mamą pojechałyśmy na przejażdżkę po okolicznych lasach konno.

Po śniadaniu przebrałyśmy się w bryczesy¹ (na które namówiłam mamę po naprawdę długim męczeniu) i ruszyłyśmy do stajni, gdzie już stały przygotowane konie. Mi przypadł Kolka - mój koń, którego zakupiłam całkiem niedawno, a imię otrzymała na cześć siwej Kolki, która w zasadzie rozpoczęła całe moje nowe życie. "Nowa" Kolka była srokata z wielką białą plamą na brzuchu i kilkoma mniejszymi na reszcie ciała. Natomiast moja mama dosiadła Korridę - bułaną² klacz, która była niesamowicie żywotna.

Prędko dosiadłyśmy siodeł i zaraz ruszyłyśmy stępem w kierunku drzew. Początkowo weszłyśmy na trakt, ale ledwie kilka minut później znalazłyśmy się w lesie. Panował tu chłód, choć trzeba przyznać, że temperatura utrzymywała się stała. Jako że zaczynała się już wiosna - pierwsze ptaki zaczęły swoje koncerty. Wiatr też zawitał w koronach, niosąc zapach wzrastającego życia.

- Mam mieszane uczucia co do Emmericha. - stwierdziłam nagle.

- To Niemiec. Im nie można ufać.

- Mamo, nie można tak podchodzić do każdego człowieka. - spojrzałam na nią z ukosa.

- Woja... Mam trochę lat na karku i głupich wybryków. Też byłam młoda i też byłam głupia, ale życie mnie zniszczyło i nauczyło.

- Co masz przez to na myśli? - spytałam, choć chyba się domyślałam.

- Prusy mieszał mi w głowie, a może samej mi się zakręciło?... W każdym razie mamy za sobą nie jedną noc i nie ukrywam, że bolało, kiedy odebrał mi państwo. Na początku pamiętam, że jeszcze miałam jakąkolwiek radość gdy go widziałam, ale zbyt często czytał moje myśli, a raz, gdy podjęłam walkę u boku młodziutkiej Francji, po czym przegrałam - zamknął mnie w Berlinie, gdzieś głęboko pod swoją posiadłością, odciął od świata, informacji, rozmów. Jedzenie podawał na sznurku, a wodę czerpałam z płynącej tam wody podziemnej.

- Nie uwolniłaś się przez wodę? - zauważyłam.

- Zakratowali ją, a gdybym próbowała się przebić przez ściany - zginęłabym przygnieciona. - odwróciła wzrok.

Zamilkłyśmy. Chciałam ją pocieszyć, ale nie wiedziałam jak.

- Boję się... - wydusiła ze ściśniętym gardłem.

Pierwszy raz w życiu widziałam, żeby moja mama płakała.

- Czego? - spojrzałam na nią. Chciałam ją uścisnąć, ale jechałyśmy konno.

- Boję się, że cię stracę. Że mi cię odbiorą...

Nagle pogoniła konia galopem. Korrida wyrwała się naprzód. Ruszyłam za nią. Cięłyśmy przez las jak błyskawice.