"Gözlerime bak son kez!"
Gözlerimi açamıyordum. Bakmak istesem de yapamıyordum. Damarlarımdan tüm kan çekilmiş yerle buluşmuştu bile. Beynim hiçbir şeyi algılamıyordu. Ellerim kollarında ama artık tutmaya mecalim kalmamıştı.
Sona yaklaştığımı, yaklaştığımızı hissediyordum.
Elim omzundan düşerken tuttu, düşmesine izin vermedi.
"Nolur beni sensiz bırakma! Lütfen gitme. Nolur beni de al yanına. Sensiz yapabileceğimi mi sanıyorsun güzelim? Nolur bir cevap ver. Geliyorlar, kurtaracaklar seni. Nolur biraz daha dayan. Bizim için, lütfen. Dayanman lazım."
Konuşurken elleriyle yüzümdeki terleri siliyor, saçlarımı okşuyordu. Diğer eliyle de elimi okşuyordu. Dokunuşlarını hissetmek o kadar güzeldi ki. Her zaman en sevdiğim şey bana ufacık da olsa temas etmesiydi. Bacağı bacağıma değince bile içim kıpır kıpır oluyor, 32 diş sırıtıyordum. Bunları son kez hissetmek üzse de bu zamana kadar bu duyguyu tattığım için minnettardım.
Ağzımı açıp bir şeyler söylemek istiyordum ama yapamıyordum.
Uzaktan ambulans sesini duymaya başladığımda artık kulaklarım uğuldamaya başlamıştı. Tüm sesler gitti ve büyük bir basınç kulaklarıma hücum etti.
Son gücümle denedim.
"Seni seviyorum.."
Ama duymadı. Duyduramadım.
