Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Lentedag

Na maanden wachten was dan eindelijk de eerste mooie lentedag aangebroken en de zon scheen over Maastricht en haar omgeving. 'Alsof het zo had moeten zijn,' verzuchtte Wolfs toen hij Eva haar een chocolade-vanilla- ijsje overhandigde. Ze lachte dankbaar en nam een eerste lik van de zomerse traktatie. 'Wat bedoel je?' 'Het is een prachtige dag en we hoeven niet te werken, We zullen het wel verdiend hebben.' Daar was Eva het met hem over eens. 'We hadden het slechter kunnen treffen, inderdaad.' Ze liet de zon haar gezicht verwarmen en sloot voor een moment haar ogen. 'Soms hè,' begon ze, 'vraag ik me weleens af of het niet gewoon beter is om te stoppen met dit werk en een rustig kantoorbaantje te nemen.' Ze keek voor zich uit en Wolfs kon niet opmaken of ze het echt meende of niet. 'Je maakt een grapje, toch?' Enige voorzichtigheid klonk door in zijn vraag, en hij wachtte op een reactie die in eerste instantie uitbleef. Na een tijdje gaf ze hem een knipoog. 'Ik denk niet dat ik het langer dan een paar dagen achter een bureau vol zou kunnen houden.' Haar blik richtte ze weer recht voor zich uit. 'We zouden dan wel wat vaker dit soort dingen kunnen doen. Een ijsje eten bijvoorbeeld.' Alsof het een overwinningstrofee was, hield ze de ijshoorn in de lucht, waar hij op zijn beurt hartelijk om kon lachen. 'Als ik iedere dag een ijsje voor je moet kopen om je als partner te houden, zou ik dat zo doen.' 'Gek!' was de verbaasde reactie van Eva en ze schoot in de lach.

Zwijgend aten ze hun ijsjes. Ze zaten op een bankje in het Charles Eyck Park en hadden perfect zicht op alle plezierbootjes die langs voeren op de Maas voor hen. 'Het lijkt me wel wat hoor, zo'n jachtje hebben, beetje rondvaren,' dacht Wolfs hardop. 'Oh jee, na de motor wordt dit je volgende midlife crisis?' lachte ze. Ook Wolfs mondhoek krulde omhoog, maar hij schudde ontkennend zijn hoofd. 'Nee joh, fantaseren mag toch? Lekker op het water ronddobberen, drankje erbij, heerlijk.' Eva was nog niet overtuigd. 'Gaat dat dan niet veel te langzaam voor je?' Ze zagen hoe de bootjes stapvoets voorbij voeren. 'Ik neem natuurlijk wel een jacht met behoorlijk vermogen,' fantaseerde hij verder. Ze sloeg haar hand op zijn been en liet het daar even liggen. 'Zo ken ik je weer.' Ze volgde Wolfs blik en trok snel haar hand terug naar zich toe. 'Zullen we weer verder?'

Via het Gouvernementspad liepen ze de Kleine Weerd in. Het was meteen al een stuk rustiger in dit natuurgebied en zwijgend slenterden ze verder over de onverharde paadjes en over de bruggetjes die over het drassige land waren aangelegd. De Maas bleef continu aan hun rechterhand met ze meestromen, iets waar ze zich thuis door voelde. Ze zuchtte en keek naar haar partner die haar een warme glimlach schonk. Eindelijk kon ze zich een beetje ontspannen.

Een stukje verderop stonden twee paarden achter een hekje te grazen. Eva liep er meteen op af, iets wat Wolfs verbaasde, maar hij zei er niks van.

Gelijktijdig dat Eva bij de bedrading was aangekomen, richtte een van de paarden zijn hoofd op en liet zich aaien. Langzaam liet ze haar hand over zijn neus gaan en het paard sloot genietend zijn ogen. Ook Eva voelde zich prettig en ontspannen.

Ondanks dat Wolfs verbaasd was over deze onverwachte affectie van Eva richting paarden, zei hij er niks van. Hij zag hoeveel rust ze uitstraalde en dat stelde hem tevreden. Ze hadden een pittige week achter de rug, waarbij het niet alleen op werkgebied zwaar was geweest voor Eva, maar ook privé. Om haar hier zo ongedwongen te zien was hem heel wat waard. Na een tijdje legde hij voorzichtig zijn hand op haar schouders, en tot zijn grote plezier schonk ze hem een warme glimlach en begon ze te vertellen.

'Als kind wilde ik altijd graag een paard. Natuurlijk kon dat niet, maar ik ben wel een aantal keer meegegaan met een vriendinnetje die lessen volgde bij een manege.' Terwijl ze sprak, bleef ze het paard aaien. 'Op een dag waren we een pony van de manage aan het borstelen en ineens trapte hij een aantal keer recht naar achteren, naar waar ik stond.' Dit verhaal kende Wolfs nog niet, maar het verklaarde wel Eva's angst voor paarden. 'Raakte hij je?' vroeg hij toen ze gestopt was met vertellen.