It's crazy, It's party (PL)

PROLOG

Nie mogę uwierzyć, że właśnie dotarłam! Wzięłam średniej wielkości czarny plecak do ręki i wyszłam po schodach z dużego, białego samolotu. Orzeźwiające Brytyjskie powietrze przeszło przez moją skórę, było ono zdecydowanie lepsze niż to zduszone w kabinie przepełnionej masą ludzi.

Wszystko było takie extra. Na lotnisku i ulicach widniały kolorowe flagi symbolizujące tegoroczną Eurowizję, a gdzieniegdzie przeplatali się ludzie przebrani w kolory ich własnych krajów, z których przyjechali lub po prostu kibicują.

Zakochałam się w tych wszystkich kolorowych rzeczach i atmosferze panującej w tym wielkim mieście. Swoją drogą, zawsze marzyłam, aby pojechać do Wielkiej Brytanii i jestem pewna, że jeżeli nic złego się nie stanie, zostanę tutaj i zamieszkam.

—•

Wyciągnęłam na wierzch białą plakietkę gdzie wypisana była moja godność, czyli imię, nazwisko, jak i kraj, z którego pochodzę. Ochroniarz, widząc ją, bez problemu przepuścił mnie do środka wielkiego stadionu gdzie miała odbyć się wspaniała noc i wielka impreza.

Nie byłam w żadnej konkretnej drużynie, byłam choreografem i w moich rękach należało to, aby wszystko przeszło płynnie i gładko. Słowo „ekscytujący" było zdecydowanie nieporównane do tego, co teraz plątało się po moim ciele.

W niewielkich słuchawkach zawieszonych na szyi zaczął lecieć kawałek „Unicorn" którego autorką była Noa, jedna z uczestniczek konkursu.

It's gonna be phenome phenome phenomenal

„Cześć! Przepraszam, czy mogłabym spojrzeć na twoją plakietkę?" niska blondynka posłała ciepły uśmiech w moją stronę tarasując mi drogę prowadzącą w głąb pomieszczenia.

„Tak, jasne" odwzajemniłam gest dziewczyny i wzięłam do ręki niewielką kartkę leżącą na mojej piersi, aby pokazać ją bliżej kobiecie.

Blondynka kiwnęła głową i zeszła mi z drogi, jednak zanim znalazłam się w wielkiej sali, zostałam przeszukana przez innych ochroniarzy czy nie mam żadnych niebezpiecznych narzędzi przy sobie.

„Dzień dobry, mam na imię Emilia Heiko i jestem choreografem" przedstawiłam się łysemu mężczyźnie, który siedział za białą, połyskującą ladą." Gdzie powinnam się udać?"

„Witam, widzisz plakat z napisem 12? Tam ktoś już ci powie, co powinnaś robić dalej" Jego głos totalnie nie pasował do tego jak wyglądał. Daje głowę, że był gejem. Tak tylko mówię.

Ruszyłam w stronę 12 sektorów gdzie stało już parę ludzi pogrupowanych w mniejsze grupki. Prawdopodobnie tak jak ja byli choreografami lub stylistami.

„Hejka!" Odezwałam się w stronę małej grupki dziewczyn, które musiały rozmawiać o czymś naprawdę śmiesznym, ponieważ jednej z nich toczyła się łza szczęścia po policzku.

Dziewczyny zwróciły swoją uwagę w moją stronę a najwyższa z nich pierwsza się odezwała „Kim jesteś?"

„Uhm przyjechałam jako choreograf. Tamten ochroniarz powiedział, że mam tu przyjść" spojrzałam w stronę mężczyzny, który teraz rozmawiał z jakimś dwa razy młodszym od niego chłopakiem.

Brunetka wyciągnęła telefon sprawdzając coś na nim. „Heiko, Polska?" Zapytała unosząc prawą brew do góry.

„Tak, to ja" uśmiechnęłam się i spojrzałam dokładniej na pozostałe kobiety.

„Och miło cię poznać!" Zachowanie brunetki gwałtownie zmieniło się na bardziej przyjazne. Jej ręce powędrowały w górę, aby zamknąć mnie w szczelnym uścisku. „Te to Lina, Ester i Ruby a ja nazywam się Hellä."

Utopiłam się w uściskach z innymi dziewczynami „Więc sprawa wygląda tak, teoretycznie powinnaś znaleźć się w drużynie Blanki, ponieważ ona reprezentuje twój kraj, jednak w mojej zaszły małe problemy, przez co zostałaś przeniesiona do nas. To znaczy do mnie, bo dziewczyny są w swoich własnych. Nie robi ci to problemu prawda?"

Kiwnęłam przecząco głową. Nie spodziewałam się takiego obrotu akcji jednak nie czułam też żalu przez odejście od Bejba. Nie mam nic przeciwko poznawania nowych ludzi dlatego nie było dla mnie to żadnym problemem.

—•—•
Cześć wszystkim! Mam nadzieję że prolog wam się podoba, długo zastanawiałam się czy wstawiać tę historię jednak oto jestem. Mam nadzieję że was nie zawiodę!