Daha 5 yaşındayken ailesinden koparılan Aykız yetim haneye verilir. 1 hafta sonra bir aile Aykız'ı evlatlık alır. Ama Aykız dört abi ve bir ikizinin olduğunu bilmemektedir. Zamanla büyür ve 17 yaşına gelir. gerçek ailesine gelen esrarengiz bir mektu...
Poyraz oldukça aceleci davrandığı için Faruk ve Furkan yetişememişti. Trafiğe takılınca ani bir fren ile durup abisini aramaya başladı.
Abisi öğrenirse onu hayatta affetmezdi, peki Aykız o affeder miydi?
Affetmez di tabii ki. Telefon sonunda açılınca Poyraz derin bir nefes aldı ve arabayı dikkatli kullanmak adına hızını yavaşlattı. Normalde araba kullanırken dikkat eden bir insandı fakat şuan durum bambaşka idi.
"Abi? Orada mısın?" Poyraz abisinin sesini duymayı bekledi fakat sessizlikten başka hiç bir şey yoktu.
"Abi!?" Poyraz en sonunda abisinin kendine zarar verebileceğini düşünerek bağırdı.
"Ben aklımı mı kaçırdım Poyraz?" abisinin kısık ve halsiz sesini duyan Poyraz içine derin bir nefes çekti.
"A-abi iyi misin-" Poyraz'ın lafını bölen Atakan hiç sakin değildi.
"A-aykızımın mezarı neden yok Poyraz! Neden bomboş tabutu, açtım yüzünü görmek için bile olsun açmayı denedim, bil bakalım görevli bana ne dedi!? Abi o mezar açılalı çok oldu. Bana söylemeyi bile çok mu gördünüz ha?" Poyraz her şeyin sonuna geldiklerini o an anladı. Evin otoparkına arabayı park ettikten sonra, arabanın kapısını hızlıca açıp telefonu tekrar kulağına götürdü.
" Ben eve geldim. Sen de eve gel, sana yemin ederim her şeyi anlatacağım. Ama lütfen orada daha fazla kalma. " mezarlık güvenli değildi, Aykız'ı küçükken kaçıranlar orayı izletiyor du ve abisinin döndüğünü öğrenmemeliydiler.
"Geliyorum" Poyraz tam konuşmak için ağzını açmışken telefondan gelen (dıt dıt dıt) sesi ile telefonu kulağında çekip ekrana baktı. Yüzüne kapanmıştı. Fazla oyalanmadan babasına mesaj attı ve Atakan'ı beklemeye başladı.
ATAKAN 'DAN
Üst üste aldığım fotoğraflar ve aramalar sonucu Türkiye' ye dönmüştüm.
Fotoğrafların hepsi Canımın içi, Aykızım ve bize aitti. Küçüklük fotoğrafları idi. Son aldığım fotoğraf beni şok etmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annemin yüzünü görmeyeli uzun zaman olmuştu. Babam çekmişti bunu, en ürkütücü olanı ise annemin cesedini kazanın olduğu gün bu elbise ile bulmuştuk. Aykızım elbisesi ise paramparça edilmişti, Aykızı da o gün öldürmeyi planlamış lakin başaramamışlardı. Annem Aykız'ı son dakika almaktan vazgeçmiş ve bizimle kalmasının daha iyi olacağını söylemişti.
Mesajı okuduğum andan itibaren kanım donmuştu.
"Ben senin yerinde olsam gider ve kardeşimin mezarını kontrol ederdim. Kardeşinin cezasını masum bir bebeğe ödetmek pek de bana yakışır bir şey değil diyecektim ama tam da bana yakışır."
