යලි නොඑන මතුදිනෙක | If Tomorrow Never Comes

හත

----- හත්වන කොටස ------

හිරන්ත කිව්වා වගේ දෙනුවන්ට සීනු අඩුවෙන්දාපු ඉඟුරු තේකක් හදලා ගෙනල්ලා දීලා වොශ් එකක් දාගෙන එනකොට වෙලාව එක පහුවෙලා.

අසේලට නිදි මරලා පුරුදුයි. සමහර දවස්වලට එයා දවස්ටම පැය දෙකක් නිදාගත්තු වෙලාවලුත් තිබූනා. එදා නම් නිදිමත නොආවේ අමුත්තෙකුත් එකම වහල යට නැවතුන නිසා ද කොහේද... අමුත්තන්ගේ කාමරේ ඉන්න දෙනුවන්ව අවසන් වතාවටත් චෙක් කරලා ඇඳට යන්න හිතාගෙන දෙනුවන්ගේ කාමරේට එබුණ අසේල දැක්කේ ඇඳ උඩ එරමිණියා ගොතා ගෙන ඉඳගෙන එලිය බලාගෙන ඉන්න දෙනුවන්ව. කලින් නොතිබුන නිස්කලංක ගතියක් දෙනුවන්ගේ මුහුණේ පිරිලා. මොනවාවත් කරදරයක් වුනොත් අසේල ලඟ ඉන්නවා කියලා දන්න නිසාද?

දොර අරින සද්දේ ඇහිල දෙනුවන් ඔලුව හරවලා බැලුව.

දැන් අසේලට නොදැක්කා වගේ යන්නත් බැහැ... එවගේම මුකුත් නොකියා බිල්ලා වගේ එතැන හිටගෙන බලාගෙන ඉන්නත් බැහැ.

"තාම අසනීපයි වගේද ?" හේතුවවක් මතු කරගත්ත අසේල කතාවක් උපද්දවන්න හිතාගෙන ඇහුවා.

"දැන් නම් අවුලක් නැහැ." දෙනුවන් කිව්වේ ගඹුරු හුස්මක් හෙලන ගමන්. "හෙට ලොක්කට මොකද කියන්නෙ කියලා කල්පනා කලේ මම..."

අසේලත් ඒ ගැන නොහිතුවාම නෙමෙයි... දෙනුවන්ට එයාගේ එපාර්ට්මන්ට් එකට එක්කගෙන ආවා කියලා බාප්පා දැනගත්තත් සෑහෙන ප්‍රශ්නයක් වෙන්න පුළුවන්. අසේලට විතරක් නෙමෙයි... දෙනුවන්ටත් ජූඩ්ගේ සැකයෙන් බේරීමක් නැතිවේවි. ඒ එක පැත්තක් විතරයි. අසේලගේ අපාර්ට්මන්ට් එකට ගිය කතාව දැනට දන්නේ අසේලයි දෙනුවනුයි ලොක්කා අයියයි විතරයිනේ... දෙනුවන්ට පාරෙදිවුන සිදුවිම තවත් දෙන්නෙක් දන්නවා... අනික දෙනුවන්ගේ ඇහැ ලඟ නිල්වෙලා තියෙන හැටි දැක්කම-