Prologue
I hate the rain. I hate the unsettling feeling it brings. The memories it stirs. I hate how it steals the sunlight, the golden hue and hides it behind the clouds of gray.
Or.. maybe it's not all about that.
It's not about hating the rain generally. I hate how i can never enjoy it. Deep down, I know that no matter how much i deny, there will always be a beauty that hides within it. It's gentle patter of raindrops, the untamed yet soothing wind it carries. That behind the rumbling thunderstorms and the gloomy, dark sky, there lies a sense of peace, a comforting embrace.
But everytime it touches me, a raindrop kisses my skin. I get reminded everyday, that they are not for me to enjoy. They serve to me as a cruel reminder. I should be worrying about how it drips on our roof relentlessly, day after day, finding it way through cracks and crevices, seeping through them, disturbing our peace. For someone who's less fortunate, there is no peace and comfort. It's a burden.
I shouldn't stay here. Magisa lang si Rhea sa bahay. I fixed my wet hair, nabasa dahil sa malakas na ulan. For sure, basa na rin ang lahat ng notebooks ko.
I love my sister, but I know damn well I can't leave.
Nagtama ang mata namin.
"Umuwi ka nalang, Rye. Maawa ka naman sa sarili mo. Baka lumulutang na 'yong bahay niyo dahil sa kakaunting ulan na 'to?" Natawa siya.
Talaga? Tang ina mo. I rolled my eyes.
"Let her go," hindi ko alam kung narinig pa ba nila iyon sa sobrang lakas ng ulan.
"Gago ka ba? We're just having fun. Tapos bigla kang sisingit, you don't belong here, Rye. Go home. I'm telling you, you're just misunderstanding everything. Kairita. Basang basa na ako."
Gago ka rin. I heard everything. Tapos sasabihin mong namisunderstand ko lang lahat? Nakailang sabi na siya kanina na gusto niya umuwi but they are not letting her go. Pinipilit pa na i-try 'yong sigarilyo na galing sa bunganga nila.
Gusto ko na rin naman na umuwi. E, tangina, bobo sila e. Ayaw nga ng babae, pilit nang pilit. Sinong mangiiwan sa ganitong sitwasyon? Hindi ako. Hindi ako gago, e.
Kung puwede lang ay sinapak ko na sila para lang matapos na 'to. They won't listen kung puro salita lang ako. Kasi nga bobo sila. But going for violence is too low. Pang-bobo lang din 'yan.
"Tang ina mo, Gerona. I have to go home! Please! Hindi na ako natutuwa," the girl.
There. Tapos sinasabi niya na they are just having fun? Gago!
I saw how tight she hugged her bag. Pero kahit ano yata ang gawin niya, mababasa at mababasa ang laman ng mga iyon dahil nga sa sobrang lakas ng ulan.
"Ano ba, Bella?! Maaga pa naman, sisihin mo 'tong lalaking 'to na nagiiskandalo rito kaya basang basa tayo ngayon."
"Gago ka ba? Kung kanina mo pa ako pinauwi edi sana lahat tayo masayang nasa bahay na ngayon. E, paano ba 'yan? Gago ka kasi. Hindi ka makaintindi." She said, no pause.
I gasped a little.
"Ayusin mo nga 'yang bunganga mo-"
"Tang ina mo! Bakit? Sasaktan mo ako?"
Umamba nang kaunti ang lalaki. Annoyed, I pushed him hard.
"Tama na nga, Gerona. Umuwi na tayo. Sinabi ko naman sa'yo na ganda lang meron diyan kay Bella. Magaspang ugali." Hindi ko napansin na may kasama pa siyang isang kaibigan until he talked. Akala ko nga napalakad lang.
"Aw, thank you for saying na i'm pretty." She rolled her eyes.
I gently held her right arm para umalis. Hindi siya pumalag. Hindi na rin kami pinigilan noong dalawang lalaki. They were glaring though. To me. Buti naman at sa akin.
