အခန်း - ၃၉
ထမင်းဝိုင်းလေးတွင်လူစုံနေပေမယ့် ဘယ်သူမှစကားစမပြောကြပဲ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်သာ ကြည့်နေကြသည်ကြောင့် လွန်းငယ်လဲ ဒီအတိုင်းသာထိုင်နေရ၏။
"သူများခလေး မင်းနှုတ်ခမ်းကဘာဖြစ်တာလဲ"
"အဲ...အဲ့တာ ကိုက်မိတာ"
"ဟုတ်လို့လား"
"ဟုတ်တယ်ကိုက်မိတာ ဒါပေမယ့်ခလေးကိုက်မိတာမဟုတ်ဘူး ငါကိုက်လိုက်တာ"
"လောပန်း"
မျက်နှာပြောင်လွန်းသည့်သူဌေးလူကြီးကြောင့် လွန်းငယ်ကို ဝိုင်း၍ကြည့်လာသည့်အခါ မျက်နှာတောင်ဘယ်နားထားရမှန်းမသိ ရှက်ရသည်။
"မင်းဘယ်လောက်ကြာအောင်နေမှာလဲခေါင်လွင်"
"အင်း ငါ့ကိုကတိတစ်ခုနဲ့ ဒီမှာချုပ်ထားတာ ဒီတစ်သက်တော့ဒီမှာပဲနေရတော့မယ်ထင်တယ်"
"မင်းပျင်းရင် ဒီကဆေးရုံတွေဖြစ်ဖြစ် ဆေးခန်းဖွင့်ပြီးပဲဖြစ်ဖြစ်လုပ်ပေါ့ ငါကအကြာကြီးလဲမခေါ်ထားပါဘူး အလွန်ဆုံးရှိလေးငါးနှစ်ပဲ"
"တွေ့လား ငါ့ကိုချက်ချင်း ပြန်လွှတ်မယ့်ကောင်မဟုတ်ပါဘူးဆိုကွာ"
"ပျင်းတာကအတော်ပျင်းပဲ ငါ့မှာနေရတဲ့နေရာကြီးကအကျယ်ကြီး စကားပြောဖော်လဲမရှိနဲ့ သရဲခြောက်မှာတောင်ကြောက်ရတယ်ဟ...အပြင်ထွက်မယ်ဆိုတော့လဲ တစ်ယောက်ထဲမထွက်ချင်တာနဲ့ခက်ပဲ ဒီရောက်မှမျက်စိသူငယ်နားငယ်နဲ့ ဖြစ်နေတာဟေ့ကောင်ရေ"
"မင်းအေးဆေးနေရအောင်လို့ Family Room မှာနေခိုင်းတာလေကွာ ပြီးတော့မင်းအပြင်ထွက်ချင်တယ်လို့မှငါ့မပြောပဲ ငါနဲ့ခလေးနေ့တိုင်းလိုလိုအပြင်သွားနေတာကို မင်းလိုက်ချင်ရင်လိုက်လို့ရသားပဲ မင်းဘာသာမလိုက်တဲ့ကိစ္စလေ"
"ငါကကြားသုံးကြားထဲမဝင်ချင်လို့မလိုက်တာ ရှင်းပြီလား"
"အဲ့လိုအစထဲကပြောပေါ့ မဟုတ်ရင်ငါကပဲအကျဉ်းချထားသလိုလို ငါ့ကြောင့်ပဲ လူ့အခွင့်ရေးကြီးဆုံးရှုံးနေရသလိုလိုနဲ့ပြောနေပုံက"
လူနှစ်ယောက်ထဲစကားပြောနေပေမယ့် အသံမစဲသွားသည်ကြောင့် အနည်းငယ်စိုပြေလာပြီဖြစ်သလို လွန်းငယ်လဲ ဗိုက်ဆာလို့ ထမင်းစစားပြီဖြစ်သည်။
YOU ARE READING
Lighthouse Of Love (Completed)
Romanceအချစ်တွေကင်းမဲ့ပြီးမှောင်မိုက်နေတဲ့ကိုယ့်ဘဝလေးကို အလင်းရောင်ပေးခဲ့တဲ့ခလေးက ကိုယ့်ရဲ့မီးပြတိုက်လေးပါကွာခလေးရယ်။ ဥဿာခမ်းထည်🖤💜 နိုးနိုးလွန်းငယ်
