Zihnimle birlikte yavaş yavaş vücudumu da ele geçirmeye başlayan bu hisle çok da kalabalık olmayan bu sokakta yavaş adımlarla ilerliyordum. Bahsettiğim his "takip edilme" hissi... 7 yaşımda annemin öldüğü günden bu güne kadar olan berbat bir his. İlk başlarda beni korkutan ama daha sonra alışmaya başladığım, defalarca bakmama rağmen etrafımda kimseyi görememem, polislere gidip durumumu anlatmam ama kimsenin beni ciddiye almaması, babamın sürekli yurt dışında olup buraya geldiğinde çok nadir yanıma gelmesi annem öldükten sonraki günlerde başka bir kadınla evlenmesi onda ayrılıp bu 12 sene içinde tam 4-5 kadınla olan birlikteliği, insanlara beni anlatıp çok önemsiyormuş gibi göstermesi. "Bacım yavaş yavv önüne bak" Çarptığım adam arkamdan bağırırken ben hem yürümeye devam edip hemde boynumdaki kolyeyi düşmüşmü diye kontrol ediyordum. Bu kolye bana annemden, anneme onun annesinden, ona da onun anneannesinden kalmaymış annem bunu ölmeden önceki gün söyleyip kolyeyi avuçlarımın içine bırakmıştı ve bana O'nu bul demişti...
Biraz yürüdükten sonra büyük beyaz kapının önüne gelmiştim. Kapı açılınca sakin adımlarla yürümeye devam ettim ama içimde biyerden bir ses sonunda çok kötü şeyler olacak diye bağırıyordu. Siyah kapı daha ben çalmadan açıldı. "Hoşgeldiniz İpek Hanım" "Bana böyle seslenmeye gerek yok bunu biliyosun Eda'm" "Tabii biliyorum benim mütevazı kankam ama babanızın buna ne diyeceğini ikimiz de biliyoruz." "Offf... Tamam uzatmıyorum. Nerde?" "Salonda seni bekliyo." "Edaaa... Korkuyorum." "Canım benim...",diyerek kollarını bana sardı. "O senin baban sana bir şey yapamaz." "Biliyorum işte bu yüzden korkuyorum o benim babamdı herşeyimdi bana kıyamazdı bişey yapamazdı beni bırakmazdı..." "Bak kuşum sakin ol ve git yüzleş onunla tamam mı? Ama sakin ol atakların durulmuşken tekrar başlamasın kendine gelmen uzun sürüyo biliyosun." "Umarım sakin kalırım Eda'm" Kapının önünde Eda'yla yaptığımız konuşmadan sonra içimde kaç yıldır sakladığım hisler kıpırdamaya başladı. Salona girdiğimde onu her zamanki gibi masada oturup bilgisayarından, anlamadığım işleriyle ilgilenmeye devam ediyodu. "Sen bu evin yolunu biliyo muydun babacığım ya" "İpek ba-" aniden bağırarak konuşmamla konuşması bölündü. "En sonuncu ,cici, annem nerde?" "Bak dinlemen lazım beni." "Sen beni kaç yıldır bir kere bile dinledin mı?" "Bak biliyorum bana kızgınsın ama buraya aramızı düzeltmeye geldim." "Bunca yıl sonra bugün mü geldim aklına?" "Dinle beni kızım... Lütfen!", gözleri dolmuştu ona gidip sarılmak istiyodum ama içimdeki hisler bana engel oluyodu. "Bak biliyosun ben yurtdışında yaşıyorum ve oradaki hayat şartlarını biliyosun şimdi sana bi teklif sunucam kabul edip etmemek sana kalmış." "Bir adamla tanıştım çok zeki ünlü bi iş adamı bu yıl ülkesine isteyen herkesin gidemeyeceği bi okul açacakmış benim kızım olduğunu öğrenince bana bi teklif sundu seni o okula yazdırırsam eğer okulun sponsoru bizim şirketimiz olucak bu çok kârlı bir iş." "Şimdi benimle gelir misin yoksa burada kalıp sıkıcı hayatına devam mı etmek istersin?" "Düşünmen için bir hafta süren var iyi değerlendir. Ben çıkıyorum halletmem gereken işlerim var." Dediği şey kafamı allak bullak etmişti ne yani kaç yıldır arayıp sormadığı kızını şimdi mi hatırlamıştı. "İpek!", Eda'nın sesiyle kendime geldiğimde ağladığımın farkında değildim.Eda benim ilk arkadaşım bebekliğimizden beri hep birlikteyiz aynı okullara gittik aynı sofrada yemek yedik ondan ayrı kalmayı hiç düşünmedim. Ama şimdi belki ben gidicem ve bir daha ne zaman bir araya gelicez. Ya da ben babamın teklifini reddedip burdaki sakin yaşamıma devam edicem. Ama babam, bir zamanlar benim kahramanım olan canımda çok sevdiğim babam şimdi bana benim yanıma gel diyo. "İpek, dakikalardır bağırıyorum niye cevap vermiyosun?"
Salonun kapısından girmek üzere olan Eda'yla kendime gelmem uzun sürdü.
- Duymamışım özür dilerim.
"Önemli de- ağladın mı yine?"
Bir şey diyemedim
"Hadi gel elini yüzünü yıkayalım sonra konuşuruz"
Beni kolumdan tutup lavobaya doğru götürdü. Ben bu kızı bırakamam ki. İpek için böbreğini ver deseler hiç düşünmeden verir. Acaba diyorum...
İşte bu!!! Tamamdır... Ama babam buna olumlu bakıcak mı? İster izin versin ister vermesin Eda'dan vazgeçemem.
-Eda bir şey sorucam
"Sor canım benim"
-Benimle okumak için yurt dışına gelir misin?
"B-ben bilmiyorum İpek baban buna ne der?"
"Hayır! Kimseyi yanımda taşıyamam ben."
Eda sözünü bitirir bitirmez salonda yankılanan babamın gür sesi bana o günü hatırlattı. Babam bağıran, böyle bi zihniyette olan biri asla değildi ama o gün... O gün babam gerçekten değişti. Bu adam benim babam değildi babam bana böyle davranmazdı ki... Kıyamazdı benim babam bana, Her dediğimi yapardı ama gitti ... Annemle birlikte o da gitti... Annem de onun yüzünden gitti...
Devam Edecek...
Helüüüü bezelyelerimeee
Şimdi merak ettiniz dimiii Annesinin dediği bu O kişisi kim diyeeee
Ya da annesi niye gitti diye geçmişte noldu diye
SÜPRİZ OLCAK ORALAR SÖYLEYEMEM MALESEFFF
(kolyeyi merak edenler için buraya bi foto bıraktım aşklarımm)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(ÖNEMLİ BİLGİ::::Şimdi bu şekilde 2 renk kolye var biri siyah biri kırmızı bu şişelerin içinde siyah olan zehir bi damlası bile kolayca öldürüyo diğeri de yani kırmızı olan zehirin pan zahiri bu panzehir olmadan zehire maruz kalan bir birey asla iyileşmez ama şekilleri tabiki böyle değil kolyenin şeklinin fotosu altta var ve önemli bi bilgi dahaa İpek deki kolye kırmzı olan yani panzehir erkek karakterde olcak olan ise siyah olan yani zehir ama kızımız bunu bilmiyoo)
Kolyelerin şişelerinin şekilleri
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
