Cihan var gücüyle zindanda koşuyordu. Arkasından kovalayan adam gitgide daha da hızlanıyordu.
Buradan kaçış yoktu ve Cihan bunu çok iyi biliyordu. Yolunu duvar kestiğinde sağ tarafa dönmeyi tercih etti. Yaptığı şey sadece zaman kazanmaktı. İki yıl öncesinden beridir ortağı Faruk'la yaptığı tüm deneyler olağan üstü bir şekilde başarıyla sonuçlanmıştı. Şimdi ise birisinden kaçıyordu. Aklına gelen bir fikirle cebinde ki kalemlerden birini çıkardı. Koşarken elindeki kalemi duvara sürerek uzun bir çizgi çizdi, çizginin ucuna ok çıkardı. Cebinden diğer kalemi çıkardı. Duvara yazı yazmaya başladı. Yazma işine devam ederken ensesinde sert bir cisim hissetti. Düştüğü yerden doğrulmaya çalışırken cılız ama ürkütücü bir sesle bir soruya maruz kaldı:
"Az önce duvara ne yazıyordun!?"
"H..Hiç birşey" diye yanıtladı "Hiç birşey yazmıyordum yazsaydım görürdün" diye cevapladı.
Birkaç saniye sonra cılız ses yeniden konuşmaya başladı:
"Sizi bu işi bırakmanız konusunda uyarmıştım ama siz hala inat ettiniz. Bunun bedelini sırayla ödeyeceksiniz."
"Yaptığımız şeyin ne kadar önemli olduğunu biliyorsun, bunla dünyayı kurtarabiliriz!"
"Dünya'nın sadece tanrı kurtarabilir."
"Bak yanıl...."
Patlayan silahın yankı sesinden sonra "Hanuk" (kendine bu ismi vermişti) yerdeki boş kovanı aldı. Daha biraz önce gözünü kırpmadan öldürdüğü Cihan'ın başında küçük çaplı ayinini yaptıktan sonra Cihan için tanrıdan af diledi. Etrafı son kez kontrol ettikten sonra koridorda ilermeye başladı. Demir parmaklıklar arkasındaki kobaylara baktı. Makineye bağlı olan kobayların yaşam değerleri günden güne iyiye gidiyordu. Bu Hanuk için saçmalıktı, Tanrı'ya karşı yapılan bir karşı koymaydı. "Tanrı'nın işine karışılamaz!" diye geçirdi içinden. Son iş olarak güvenlik kamerasının görüntülerini sildi. Gizli geçidi açtı, kapıdan geçti. Yaklaşık 15 dakikalık yoldan sonra Üsküdar'da hemen Kız Kulesi'nin karşısında bulunan parkta ki gizli geçitten çıkış yaptı. Artık herşey başlamıştı. Sıra Faruk'taydı. Arabasına binip İstanbul sokaklarında kayboldu.
