နေမင်းကြီးက ထိန်လင်းပြီး၊ရာသီဥတုလေးကသာယာနေတာ အရမ်းလှတာပဲ၊ဂျီမင်ပြတင်းပေါက်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီးတွေးနေခဲ့တယ်။ထို့နောက် စာအုပ်လေးထုပ်ပြီး မျက်မှန်၀ိုင်းလေးကိုတပ်လိုက်တယ်။သူစာလုပ်ရမယ်လေ၊မုန့်စားဆင်းချိန်ပေမဲ့ သူကပြီးပြီပဲလေ၊သူကစာဂျပိုးတစ်ယောက်လေ။မေမေနဲ့ဖေဖေတို့နဲ့နေတူတူနေခဲ့ရတာနဲ့စာရင်စာအုပ်တွေဖတ်ရင်းနဲ့ပဲ ငယ်ငယ်ထဲက သူကနေလာတာများတော့၊စာဆို ဘယ်လိုအချိန်ဖြစ်ဖြစ်၊နေမကောင်းတာတောင် သူစာထလုပ်တာ။ထိုအချိန်~~~
"ဂျီမင် ဂျီမင် ပတ်ခ်ဂျီမင်"!!!
အလန့်တကြားဖြင့် ပြေးပြီးပြာပြာသလဲလဲ၊အော်ခေါ်ပြီး၊သူ့ရှီလာနေသူမှာ၊သူ၏သူငယ်ချင်း ကင်မ်ဆော့ဂျင်ပင်ဖြစ်သည်။
"အလန့်တကြားနဲ့ ဘာတွေ ဖြစ်လာရတာလဲ။ဘာလို့ငါ့နာမည်ကို အကျယ်ကြီး လှမ်းခေါ်နေရတာလဲကွ။
ဂျီမင်မေးလိုက်ပြီး၊ဆော့ဂျင်ကို ရေဘူးပေးတော့ မယူပဲ၊
"ဟိုမှာ ဟိုမှာ"ကျောင်းရဲ့ စတိုခန်းဟောင်းမှာ ကင်မ်ထယ်ယောင်းရန်ဖြစ်နေပြန်ပြီ"။
သူအလန့်တကြားထပြီး ဆော့ဂျင်ကို ဘားမှပြန်မပြောနိုင်တော့ စတိုခန်းကိုသာအမြန်ပြေးရတော့သည်၊ကင်မ်ကရန်ဖြစ်ပြန်ပြီ၊"သူစိတ်ပူတယ်၊ကင်မ်ကဘာလို့ရန်ဖြစ်ပြန်တာလဲ"။
-ကျောင်းစတိုခန်းအတွင်း၌
"မင်းလား" ဟမ်? မေးနေတယ်လေ အဲ့စောက်ပေါက်က မဖြေတတ်တော့ဘူးပေါ့"
ထယ်ယောင်းအဲ့ကျောင်းသား မျက်နှာကို ထိုးချလိုက်တယ်။တစ်ချက်ထဲနဲ့ နှာခေါင်းကသွေးတွေ ထွက်လာတာမြင်မကောင်း။ဘေးမှာလဲ ကျန်တဲ့ ကျောင်းသားနှစ်ယောက်က ဘားမှမလုပ်နိုင်၊သူ့လက်စာမိထားကြတာကို။
"လုပ်တုန်းကလုပ်ပြီး အခုကြ မဖြေနိုင်တော့ဘူးပေါ့"ဟုတ်လား"
သူဘေးနားက ခုံနဲ့ ရိုက်ချလိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်ချိန်မှာပဲ ပေါ်လာတဲ့ မျက်နှာလှလှလေး၊က မျက်ရည်ဥတွေတွဲခိုပြီး၊သူ့ရှေ့မှာကာလိုက်တယ်။သူ့လက်တွေ ရပ်တန့်သွားခဲ့တယ် ပြီးတော့ အဲ့လူနှုတ်ကနေ နာမည်လေးတစ်ခုထွက်လာတယ်။
YOU ARE READING
KIM
Fanficမင်-"ရန်မဖြစ်ရဘူးလေ ကင်မ် ငါစိတ်ပူတယ်" ကင်မ်-"စိတ်ပူရင် မင်းကဂရုစိုက်ပေးပေါ့အဲ့နှုတ်ခမ်း ရဲရဲလေးတွေနဲ့ မောင့် ဒဏ်ရာတွေ ကိုပြန်ကုစားပေး မင်~~~" မျက်၀န်းညိုတွေနဲ့ ကင်မ်ဟာ မင်ဆိုတဲ့ ကောင်လေးကို သိပ်ချစ်တယ်၊ထိုနည်းအတူ မင်ဆိုတဲ့ ခပ်ရိုးရိုး ကောင်လေးကလဲ က...
