Can't let go

Chapter 1: Nate

Daar loopt ze. Ik verschuil me achter een soort van palm in een grote pot. Ze heeft me niet gezien volgensmij. Ze loopt daar met twee van haar vriendinnen. Ik kijk naar haar en ik snap het niet, ze loopt daar zo blij. Hoe kan ze nu al weer zo blij zijn. Het ging laatst uit tussen ons echt heel kort geleden nog maar. Ze maakt een soort hupsje, het ziet er zo lief en schattig uit, ik begin te glimlachen en volgensmij ook een beetje te blozen. Ze loopt voorbij de plantenbak waar ik achter sta. Ik draai naar de andere achterkant van de bak en blijf nog een paar seconde zo met mijn rug tegen de bak staan. Ik kijk weer om, ze lopen zo de hoek om en ik loop weer verder over de stoep. Een eindje verderop staat een bankje. Ik ga op het bankje zitten en hou mijn hoofd tussen mijn handen, ik voel het gevoel weer opkomen, ik heb het al de hele week, het voelt niet fijn, het geeft me zo'n leeg gevoel van binnen, er mist iets, ik weet wat er mist, zij mist maar er is niets wat ik daar nog aan kan doen. Hoe is het ooit zo ver kunnen komen. We waren perfect voor elkaar, het ging helemaal niet slecht tussen elkaar. Ze belde op een dag of het goed was of ze langs kwam, ik zij natuurlijk bea, je weet dat je altijd langs kunt komen. Toen ik de deur open deed zag ik al dat er iets niet goed was. Ik pakte haar hand en gaf haar een kus op haar wang, ik vroeg of er iets mis was en of ik er iets aan kon doen. Ze liet haar hand uit de mijne vallen en zij dat we even moesten gaan zitten. Toen ik neerplofte op de bank en zij rustig naast me kwam zitten zij ik vertel eens, wat is er. Ze zij dat ze van me hielt, echt heel erg. Ik zij dat ik ook van haar hielt en pakte haar hand beet. Ze trok haar hand terug en zij dat ze het niet kon, ze kon niet verder op deze manier, niet zo. Ze zij dat het haar veel pijn deed maar dat ze het een beter idee vond om elkaar maar even niet te zien. Dat is dus ook gebeurd, ik snapte er niks van en nogsteeds niet, waarom, zomaar uit het niets, wat is er veranderd, ik wou dat ze het me vertelde. "Waarom doet het zo godverdomme veel pijn" schreeuw ik. Ik sta op en loop weer verder, naar huis, naar alle herinneringen aan haar. We hadden zoveel tijd doorgebracht bij mij, ze bleef ook zo vaak slapen en dan trok ze een veel te grote trui van mij aan, echt verdomde schattig stond dat altijd. Ik voel een traan opkomen, ik blaas even goed uit en trap een blikje dat op de stoep ligt met alle woede die ik heb weg.