Bir küçük sadgül meselesi

Senin Tek Derdin Benim

Sadi olay yerine geldiğinde hızlıca indi arabadan. Karısının köşeye sıkılmış halini görünce boşalttı silahındaki tüm şarjörü siyah aracın üstüne. Delik deşik olmuş arabasının arkasında iki büklüm kalmıştı Songül. Silahındaki son kurşunu da harcadığı için mücadele edememiş kaderine teslim olmuştu.

Sadi koşardım geldi karısının yanına. Titreyen vücudu ve boşluğa sabitlediği gözleri ile şoka girmiş gibiydi Songül. Omuzlarına dokunup hafifçe sarstı  karısını. "Songül karıcım"

Kısa bir sessizlikten sonra Songül göz göze geldi kocasıyla. Sıkıca sarıldığında ruhunu ele geçiren korku hormonu yok oldu birden. "Sadi.. Geldin."

"Burdayım güzelim. Burdayım. Merak etme."

Başını hafifçe geriye atıp kocasının ürkek maviliklerine sabitledi Songül çaresiz elalarını. "Gene kurtardın beni."

"Ben hayattayken senin saçının teline zarar gelmez" dedi Sadi nefes nefese kalmış haliyle.

Kocasına tekrar sarıldığında zorla tuttuğu göz yaşlarını serbest bıraktı Songül. Hayattaki tek dayanağı olan bu adama sahip olabildiği için bir kere daha şükretti içinden. Sadi ise karısının canlı kanlı karşısında duruyor olmasıyla derin bir oh çekti.

Uzunca bir süre birbirlerine sarılıp içlerindeki korkuyu dindirmeye çalıştı Sadi ve Songül.
Songül adamın kollarından sıyrıldığında Sadi hızlıca göz gezdirdi kadının vücuduna. "Bir yerin de bir şey yok değil mi?"

"Yok merak etme" dedi Songül kafasını hafifçe sallayıp.

"Hadi gidelim buradan" dedikten sonra Songül'ü hızlıca arabaya bindirdi Sadi. Kendi de binmek üzereyken Yaver'in geldiğini fark etti.

Yaver arabasından inip koşar adım geldi Sadi'nin yanına. "Ağam iyi misiniz?"

"İyiyiz aslanım, iyiyiz. Merak etme."

Etrafa  hızlıca göz gezdirdikten sonra korku dolu bakışlarını tekrardan Sadi'ye çevirdi Yaver. "Yengem nasıl peki?"

"İyi! Korkmuş sadece biraz."

"Arabası pert olmuş."

"Maalesef. Ben şimdi eve götüreceğim onu sen buraları topla. Ama dikkatli ol."

"Merak etme ağam ben de burası" dedikten sonra belindeki silahı çıkarıp ağır adımlarla siyah jipe doğru ilerledi Yaver. Sadi ise arabasına atlayıp hızlıca uzaklaştı oradan.

🕊️
Evlerinden içeriye girer girmez Sadi çekti Songül'ü kendine. Hasretle hapsetti dudaklarını muhtaç olduğu dudaklara.Uzun ve tutkulu bir öpüşmeden sonra alnını Songül'ün alnına yaslayıp nefeslenirken titreyen nefesiyle zar zor mırıldandı. "Ya seni kaybetseydim"

"İyiyim,burdayım merak etme. Hem sen varken bana hiç bir şey olmaz" dedi Songül kocasını sakinleştirmek istercesine mağrur bir ses tonuyla.

Sadi kollarını Songül'ün belinden ayırıp salona doğru ilerlerdi ağır adımlarla.Büyük kanepeye oturup eliyle minderin üstüne vurdu hafifçe. "Gel yanıma. Konuşalım biraz karıcım."

Songül hemen yaklaştı Sadi'ye. Yanına oturup gözlerini kocasının büyüyen göz bebeklerine sabitledi. "Bu konuyu şimdi konuşmasak olur mu?"

"Songül!" dedi Sadi ve sesli bir nefes verip  devam etti konuşmasına. "Ben çok korktum. Çok korktum."

"Tamam Sadi burdayım"diyip adamın titreyen ellerini ellerinin arasına aldı Songül. "İyiyim. Yanındayım."