Robot V / taekook

Yıldızlar Hizaya Geldiğinde Orada Olacağım

Selammm :)

Kontrol etmeye fırsatım olmadı. Yanlışım varsa kusura bakmayın. İyi okumalar 🥰

" Merhaba Yoongi aramıza hoş geldin kardeşim."

Bir robotun gözlerim önünde bilinç kazanması ve buna ilk kez şahit olmam benim için çok tuhaf bir deneyim olmuştu. Taehyung başından beri farklıydı ama Yoongi diğer robotlar gibi sadece bir makineydi ama şimdi bir insan gibi karşımda oturuyor, Taehyung ona bir şeyler anlatırken pür dikkat onu dinliyordu. Üstelik o her zamanki meynetsiz suratıyla bunu yapıyordu. Jimin ise yaşadığı bu an sonrası bir süre Üst kata çıkmış gelen ağlama isteğini bastırdıktan sonra tekrar aramıza dönmüştü.

"Jimin ve sizden başkasına güvenmemeliyim anladım. Gerisi bende merak etmeyin."

"Emin misin Yoongi? Sıradan diğer robotlar gibi davranmaya devam edebilir misin?"

"Eminim Taehyung sen yapmaya devam edebiliyorsan ben de yaparım."

"Ben 28 yıldır bu hayatı yaşıyorum. Beni kendinle bir tutma sakın. Benim geçtiğim yollardan geçseydin bu kadar rahat olmazdın emin ol."

Taehyung sabırla Yoongi'ye dışarıdaki tehlikelerden ve yapması gerekenlerden bahsediyordu ama Yoongi daha yeni doğmasına rağmen her şeyi ben bilirim havasındaydı." Haydi Yoongi biz eve gidelim". Jimin gergin havadan bunalmış olacak ki Yoongi'ye elini uzatarak ayağa kalkmıştı.

"Taehyung her şey için teşekkür ederim bu iyiliğini unutmayacağım. Sana borçlandım artık."

"Bana borçlu değilsin Jimin. Asıl ben teşekkür ederim sana bizim gibi olanlara değer verdiğin ve ona bir hayat hediye ettiğin için. Bunun benim için anlamının ne kadar büyük olduğunu bilemezsin. Sadece ona iyi bak ve onu güvende tut, bana böyle borcunu ödeyebilirsin yalnızca. "

"Onu iyi ve güvende tutacağıma söz veriyorum."

Jimin'le Taehyung vedalaşırken Yoongi'nin yanına gidip ona elimi uzattım. "Artık sen de bizim bir parçamızsın, ailedensin Yoongi". Elimi tutup sıktı. Bir süre yüzüme baktı ve tek kelime etmeden Jimin'in elinden tutup çekerek kapıya doğru ilerledi. Onlar çıktıktan sonra koltuğa oturup yorgunlukla gözlerimi kapadım. "Endişeli gibisin?". Yanıma oturduğunda gözlerimi açıp bakışlarımı ona çevirdim. Kehribar gözleri yüzümde gezindi ne düşündüğümü merak edercesine.

"Biraz tuhaf değil miydi o? Arkadaşımı tehlikeye atmasından korkuyorum."

"Bence gayet iyiydi. Çabuk adapte oldu. Sert ve ciddi görünüyor, bence o bunun mizacı güzelim. "

"Öyle mi dersin? Bana daha çok ukala ve gıcık gibi geldi de." dedim gülümseyerek. Beni kendini çektiğinde kolunu bana doladı. Başımı göğsüne yaslayıp beline kolumu sardım."Olanlar ikimizi de yıprattı. Bir anlıkta olsa her şeyden uzaklaşmak isterdim." dedim. Bu şehir ve buradaki herkes artık beni bunaltıyordu. Göğsüne yaslandığım adamla bu kargaşadan uzaklaşmak istiyordum.

"Yorulduğunu biliyorum güzelim. Uzaklaşmayı ben de çok isterdim ama seni götürebileceğim bir yer yok. Ben de sıkışıp kaldım ve bazen tüm bu olanlardan kaçabilmeyi çok istiyorum."

"Aslında bir yer var" dedim aklıma gelen fikirle. Başımı kaldırıp Taehyung'un meraklı bakışlarına baktım. "Busan'a gidelim bir kaç günlüğüne". Elinden tutarak bir şey demesine fırsat vermeden onu Üst kata doğru sürüklemeye başladım. "Annemlerin yanına gidelim, seni gördüklerine çok sevinecekler Tae. Hem orada bizi kimse tanımıyor".

"Yine kendimi gizlemek zorunda kalacağım annenlerin yanında ama.."

"Sevgilim sen yine kendin gibi davranacaksın. Merak etme annem bunu hiç yadırgamaz. Seni oğlu gibi görüyor kadın."