Listen to love

Rozdział XX

- Sobota, 18:00 - oznajmił zapatrzony w ekran monitora Elliot.

- Co? - zapytałam, nie rozumiejąc, o co mu chodzi.

- Urodziny, Nicole.

- A, tak! Faktycznie. Zapomniałam.

- Żebyś chociaż własnej głowy nie zapomniała...

- Mam coś przynieść?

- Na co?

- Na urodziny!

- Nie, nie trzeba. Wszystko załatwię.

- Właściwie to kto będzie na tej domówce?

- Moi kumple z firmy, kuzynka, moja żona...

- Mam się bać? - zaśmiałam się.

- Nie, coś ty! Oni wszyscy są sztywni tylko w pracy. Prywatnie to wspaniali ludzie, bardzo zabawni.

- A twoi rodzice?

- Nie żyją.

Brawo, Nicolette. Uwielbiasz się kompromitować.

- Cholera, przepraszam - powiedziałam pokornie, jednak wyraz twarzy Elliota był obojętny. - Nie wiedziałam...

- Nic się nie stało. Zginęli w wypadku jakieś 8 lat temu. I tak nigdy nie byłem do nich szczególnie przywiązany. Co lubisz jeść?

- Skąd to pytanie?

- Bo nie wiem, czy w sobotę zamawiać pizzę, czy może raczej sushi.

- I teraz ode mnie zależy, co wszyscy będą jeść?

- Uwierz mi, dla nich to nie ma najmniejszego znaczenia. Bardziej istotne będzie, co dostaną do picia - zaśmiał się.

- Wybierz to, co ty najbardziej lubisz. W końcu to twoje urodziny.

- Nie pomagasz...

- Nic mi teraz nie przychodzi do głowy! A w ogóle, to mam się jakoś specjalne ubrać? Elegancko, czy raczej...

- Boże, zadajesz tyle pytań, co czteroletnie dziecko!

- No co? Chcę wyglądać normalnie! Żebym nie przyszła w sukience, podczas gdy wszyscy będą siedzieć w dresach.

- Zabawna jesteś. Ubierz się, jak na zwykłą imprezę. Po prostu. Jakaś fajna kiecka, ale bez przesady.

- Dobrze, trenerze.

- Prosiłem cię, żebyś tak do mnie nie mówiła.

- Przepraszam, trenerze.

- Ugh, Brown, czasami mam ochotę udusić się kablem USB.

- Uroczo. Zostałabym tu dłużej, trenerze, ale muszę jeszcze odrobić pracę domową z biologii. Poza tym, nie chcę zostać uduszona kablem.

- Idź i nie zawracaj mi głowy - uprzejmy, jak zawsze.

- Do zobaczenia w sobotę!