ARAYIŞ

BATAKLIK

Uyandı.Başı hala oradaki disko topu gibi dönüyordu.Gözleri sürekli kararıyordu.Nöbet geçirmesine az kalmıştı ve elleri istemsizce titriyordu,durmadan.Bi an için gözüne masadaki toz ilişti ve o tozu içine derince çekti...
Nöbeti geçirmesi durmuştu,elleri de öyle.
Yavaş yavaş altına doğru bi sıcaklık esti,ve git gide beyni uyuştu ve oturduğu masaya sızdı...
Ertesi sabah,üzerinden bir fili atarmışçasına uyanıverdi.Tanımadığı bir kadın başucundaydı,anlaşılan yine bir kadın daha kullanmıştı Yusuf'u.Kalktı,toparlandı,hızlıca giyindi.Sokağa çıktı,o sessiz ve loş sokağa.Çıktığında saat sabahın beşiydi.Birden bir ses duydu,iki sokak ötedeki müezzin sabah ezanını okuyordu.Öncekilerine aldırmadığı gibi bu ezana da aldırmadı ve yoluna devam etti.Yusuf,yolun sonuna doğru gittikçe korkuyordu.Çünkü başı kapalılar ve sakallı insanlar ona korkutucu geliyordu.Bunun nedenini kendisi de bilmiyordu ama korkuyordu işte.
Sonunda caddeye çıktı; İstiklal Caddesine.
Bir gününü daha burdaki serseriler gibi dolaşarak,hatta serseri olarak,dolaşacaktı.
Kimilerinden sigara dilenecek kimilerinden de beyaz zehir.
Böyle yaşayıp gidiyordu Yusuf,ailesi onu evden kovduğundan beri.
Bir buçuk yılda ancak bu yaşantıya alıştı,bazı kötü alışkanlıklar edinse de.Sürekli ailesinden bihaber yaşayıp gidiyordu.Ailesinden bir buçuk sene haber alamamasını da pek umursamıyordu zaten.
Zamanı pek farketmemişti,su gibi geçiyordu zaman.Uzunca bi günden sonra yine gitti o bataklığa ve yine içine çekti beyaz zehrini.Yine sızdı Yusuf,sağ ayağı eskimiş sandalyesinin üzerine,bakalım bu gencin hayatı hep bu bataklığın içinde mi geçecek,yoksa bu bataklıktan kurtulacak mı?Yusuf,artık uyumamalı,bu bataklıkta.
Bataklık,her gün kirleriyle sarıyordu Yusuf'u.Yusuf da bir âmâ gibi görmüyordu.Bataklık hep kazanıyordu ve Yusuf ise kaybediyordu bilemeyerek...