Złożona przysięga

37. Jeśli idę do piekła, zabiorę cię ze sobą

[Widzisz błędy, popraw mnie. Dziękuję.]

Filippo 

Drzwi od windy się zamknęły, a ja czułem jak ślepa furia ogarnia moje ciało. Nie mogłem cofnąć jej chociaż uderzałem przyciski raz po raz, z siłą która zapewne je uszkodzi. Kurwa. On tam był. Stał za Katie, a jego oblicze wykrzywiał triumfalny uśmieszek. Widziałem chęć zemsty w czarnych jak smoła tęczówkach. 

Dlaczego do diabła ta winda nie staje. 

Chryste. Zaczesuje włosy i luzuję krawat pod szyją. Wszystko w moim ciele sztywnieje i krzyczy bym ją chronił.

Co jest kurwa!

Uderzyłem pięścią o ścianę. Ból rozszedł się od palców po nadgarstek i dalej. Zastygłem w bezruchu, kiedy cyfry panelu pokazały piętro, na którym mam wysiąść. Biję się z myślami bo one nasuwają mi najgorsze scenariusze. Drzwi się otwierają a ja obrzucam szybkim spojrzeniem wszystkich na przyjęciu. Podejmuję szybką decyzję, gdy w zasięgu wzroku pojawia się Antonio. Ruszam w jego stronę między czasie wyjmując z kabury broń. Antonio ściąga brwi, przyglądając się moim poczynaniom, jednak nie muszę długo czekać na jego reakcje. Również dosięga broni warcząc:

— Co się dzieje? 

Wskazuję na windę, wiec teraz razem do niej wracamy. 

— On tu jest. — Chrypię z wściekłością. 

Antonio wyciąga telefon. Zapewne po to by poinformować resztę. Zastygamy gdy sąsiednia winda wydaje dźwięk otwieranych drzwi. Wyłonił się  z niej Ricci a zaraz za nim kroczyło kilkunastu zamaskowanych goryli. Byli uzbrojeni w półautomatyczne karabiny i pistolety, w dodatku mieli cholernie duży zapas amunicji. To będzie rzeź. Jeden z tych skurwysynów szarpał przed sobą Katie, przyciskając nóż do jej gardła. W sekundę ogarnęła mnie wściekłość. 

Połamię mu, kurwa, te łapy. 

Cofnąłem się o krok, jednak nie spuszczam wzroku z dziewczyny. Sunąłem wzrokiem po jej twarzy. Wydawała się opanowana i spokojna, jednak ja wiedziałem, że to tylko maska. Nie dostrzegałem na jej ciele żadnych obrażeń i miałem, kurwa, nadzieje, że ich nie ma, bo poćwiartuję śmiecia. Ricci miał na ustach obłąkany uśmiech  co nie było dobrym znakiem. Miałem ochotę oblać mu gębę kwasem i obserwować jak wypala i zmazuje ten jego uśmieszek. Winda przed nami się otworzyła i wyłoniło się z niej kolejna grupka oprychów. Moje tętno ruszyło.  Kule przecięły powietrze, a dwaj ochroniarze kasyna leżeli we własnej kałuży krwi. 

Kiedy inni członkowie familii zdążyli się zorientować co się dzieje byli już otoczeni przez chordę mężczyzn z karabinami w ręku. Muzyka ucichła a pisk kobiet był tak donośny, że kieliszki zadrżały. Ścisnąłem mocniej dłoń na pistolecie.

— Wziąłeś coś mojego. — Zadudnił Leonardo, zwracając na siebie swoją uwagę.

— Przekaż swojemu psu, żeby zabrał te brudne łapska z dziewczyny, a może pozwolę ci żyć. — Powiedziałem spokojnie nie dając się sprowokować. 

Zmrużył oczy i spojrzał na mnie mściwie. Potem ryknął śmiechem. 

— Co mi zrobisz Ghost? — Wskazał pistoletem przestrzeń przed sobą, ukazując swoich ludzi, którzy otoczyli wszystkich jak zwierzynę przygotowaną na rzeź. Gdzie nie gdzie padały pojedyncze strzały, tych którzy próbowali się jeszcze bronić. Woda w krystalicznie przejrzystym basenie przybrała barwę szkarłatu. Powodem było spłynięcie tam krwi ofiar strzelaniny. Kilka ciał unosiło się na jej powierzchni. Zacisnąłem szczękę ze zgrzytem.