Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 8 - Poging tot ontkomen

Melody was halverwege het invullen van het formulier en haar poging om meneer Brouwer aan het praten te houden, toen Leonie de gymzaal in kwam snellen.

'Summer, waar blijf je? De hele klas wacht op je.'

'Wacht, is het al tijd?'

'Ja natuurlijk, het begon om drie uur gekkie.'

'Oh sorry.' Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Plan mislukt. Ze keek de docent aan. 'Ik vul het thuis wel verder in. Bedankt voor uw tijd.'
De man keek verward van Leonie naar haar voor hij knikte. 'Doe dat. Succes met de voorlichting.'

'Kom schiet op,' zei Leonie die zich al naar de kleedkamer haastte. 'Wat waren jullie aan het doen?'

'Ik was me aan het inschrijven voor extra gym.'

'Waarom?'

'Ik hou van sport.' Ze liepen de gymzaal uit, terug de school in. Met elke stap die ze dichter bij het lokaal zette, bonste haar hart luider. Dit ging niet goed komen. Ze zou worden gepakt. De niverials zouden de schrik van hun leven krijgen en zij zat vanavond in de cel.

'Eindelijk,' riep een chagrijnige mevrouw Morger toen ze de gang in renden. 'Summer waar was je?'

'I-ik,' ze haatte hoe haar stem trilde. 'Ik was met de gymdocent aan het praten en verloor de tijd uit het oog.'

De vrouw zuchtte. 'Als je niet nieuw was geweest had ik je er nu weggestuurd en had je het inhaalmoment mogen bijwonen, maar goed ga maar snel naar binnen. En laat het niet nogmaals gebeuren. Dit kan echt niet.'

Melody glimlachte nerveus en stapte ze het lokaal in. Direct keek ze in de norse ogen van de niverial die vooraan het lokaal stond. Ze herkende hem niet, maar de de student die hij had meegenomen wel. Ze was lastig te missen met haar korte bruine haar, donkere kleding en subtiele vampiertanden. Dominique.

Ze keek haar voormalige vriendin met grote ogen aan. Dit was de persoon wiens vader ze vermoord had. Degene die al het recht had om haar leven kapot te maken en de niverial te vertellen wie ze werkelijk was. Ze zaten slechts een paar meter bij elkaar vandaan.

Dominique glimlachte scheef, zoals alleen zij en Louis dat konden. 'Hallo Summer.' Ze wees naar de enige vrije tafel, helemaal vooraan.

Ijs kroop over haar hele huid terwijl Melody naar het tafeltje liep en ging zitten. Het was alsof Jesper opnieuw in haar hoofd keek. Een rilling trok door haar lichaam en maagzuur brandde in haar keel. Ze was bang geweest voor de niverials, maar dit was erger. Dominique had al het recht om haar te vermoorden, als ze het zou proberen zou Melody het haar niet kwalijk nemen. Ze wist niet eens of ze zichzelf zou verdedigen.
Maar Dominique zei niks meer. Ze zat stond stilletjes op haar plek, terwijl ze probeerde om te doen alsof alles oké was.

'Hallo jongelui,' zei de niverial met een glimlach. Hij leek zich niet bewust van de spanning die in de lucht hing. 'Ik heb het genoegen om jullie wat over begaafden te vertellen en hoe het Niverium en de niverials te werk gaan. Daarna zal Dominique uitleg geven over het hebben van een gave en hoe het is om op het Niverium te zitten.'

Dominique forceerde de nepste glimlach die Melody ooit gezien had. Het was iets wat zelfs de niverial niet miste. Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, voor hij verder ging met zijn verhaal. Zijn woorden gleden volledig langs Melody heen. Ook Dominique staarde wenzenloos voor zich uit. Zo nu en dan wisselden ze een blik, maar het was te pijnlijk om elkaar lang aan te kijken.

Of er minuten of uren voorbij streken wist Melody niet. Maar de wereld om haar heen leek wel bevroren. Het voelde abrupt toen de niverial zijn verhaal eindigde.

'...maar daarover zal Dominique jullie wat vertellen.' De man stapte aan de kant, maar Dominique reageerde niet. 'Dominique, het is jouw beurt,' zei hij nogmaals.