အချွဲလေး [Completed]

အခန်း (၁၂)

#အချွဲလေး

      

"ဘယ်လိုလဲ? ကျောင်းကပေးလာတဲ့မေးခွန်းပုံစံတွေက "

"ဆိုးတော့ မဆိုးပါဘူး နှစ်စတုန်းက ဆရာ ကျွန်တော်တို့ အခန်း-၁အဖွဲ့ကို သေသေချာချာစောင့်ကြည့်ခဲ့တဲ့ အကျိုးကျေးဇူးတွေကြောင့် ဖြစ်မယ်"

ကျွန်တော် ဆရာ့ပုခုံးကိုမှီပြီး ဆရာနှင့် အတန်ကြာ မျက်လုံးချင်းဆိုင် စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နှလုံးခုန်နှုန်းက တစ်စတစ်စ ပိုမြန်လာတာမို့ မှီထားသည့် ဆရာ့ပုခုံးကနေ မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံသို့ ပြောင်းထိုင်မိပါသည်။

"မင်းဆရာ့အပေါ် မရိုးသားတဲ့အတွေး တွေးနေမိလို့ စိတ်မလုံခြုံတာလား အချွဲလေး?"

"အဲ့ ...အဲ့လိုသဘောမျိုးနဲ့မဟုတ်ပါဘူး ကျွန်တော်က ဒီအတိုင်း နေရာပြောင်းပြီး စာလုပ်ကြည့်ချင်လို့ "

"ဟုတ်လို့လား? စာလုပ်တာထပ် တခြားစိတ်ဝင်စားစရာ‌ေကာင်းတာတွေ လုပ်ကြည့်ချင်လား?"

"ဟင်...ဟမ်းးးး "

ကျွန်တော်ဆရာ့စကားကြောင့် ကိုင်ထားသည့် ဘောပင်တောင် လက်ထဲလွှတ်ကျသွားရသည်။

ဆရာက ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိဘူး...

ကျွန်တော့်မှာရှက်လွန်း၍ မျက်နှာပင် ပူပြီး‌နီရဲနေပါသည်။ ခုံအောက်သို့ လွှတ်ကျသွားသည့် ဘောပင်ကို ငုံ့ကောက်နေစဉ် ဆရာက ကျွန်တော့်နောက် ချက်ချင်းပင်ရောက်ချလာကာ...

"အ! ဆ...ဆရာ ဘာ လို့ ! အဲ့နေရာကို မထိနဲ့လေ"

"မင်းက မင်းရဲ့ ဒီရင်သားသေးသေးလေးကို အထိမခံနိုင်ဘူးဆိုတာ ဆရာသိတာပေါ့ ဒါပေမဲ့ မင်းကြိုက်တယ်မလား?"

ဟုတ်တာပေါ့ ။ အဲ့ဒီနေရာကို ဆရာ့လက်ကြီးနဲ့ ကြွကြွလေးထိထားရုံနဲ့ ကျွန်တော့်မှာ မခံမရပ်နိုင်အောင်ပင် ကောင်းလွန်းသည့် ခံစားချက်များ။

ခုံပေါ်ထိုင်နေသည့် ဆရာ့ပေါင်ပေါ်တွင် ဆရာ့ကိုကျောခိုင်းထားသည့်ပုံဖြင့် ကျွန်တော်က ဆရာ့ရဲ့ အဆော့လွန်းသည့်လက်ကြောင့် ကျွန်တော့် ခန္ဓာကိုယ်က ငြိမ်သက်မနေပဲ မရိုးမယွဖြစ်လာသည်။