Gardiyan beni ters kelepçe yapmak üzereyken bir daha ileriye fırladım ve kafam Deren'in göğsüne denk geldiğinde, onu omuzlarından sertçe arkaya ittim. Yumruklarımı göğsüne doğru vurup tekmelerken saçlarım sürekli yüzüme düşüp duruyordu. Deren hâlâ a...
"Saçlarını bağla diye veydim, sen kolunu koparttın..." bana küs şekilde kolu çıkmış oyuncak bebeğine bakıyor. "Kepçemi de kıymıştın!"
Bir yandan ağlayan, diğer yandan dondurmasını yiyen kızıma kısık gözlerle bakıyorum. Bana yeni bir oyuncak bebek aldırmak için böyle çok ağladığını biliyorum, böyle olduğunu bilmeme rağmen ağlamasının içtenliği karşısında moralim bozuluyor. Ben bir oyuncak bebektir deyip geçiyorum ama kızımın kalbi kırılıyor mu diye meraklanıyorum. Uzanıp yazlık sarı şapkasını tekrar takıyorken, "Ağlama," diyorum ona tavizsizce. Taviz vermiyorum, çünkü ağlaması karşısında paniklediğim için hiç ağlamasın istiyorum. "Ne yapayım babacığım, ellerim kocaman... Bir bakayım derken elime geldi bebeğin kolu. Kepçeni de kazayla kırdım. Kuma gömdüm, nasıl gömdüysem... Elimde kırılıverdi."
Kaşlarını çattığında bana benziyor. O yüzden alnına bakarken omuzlarım sevinçle kabarıyor. "Benim kolumu kopayıysan?" Diye soruyor, gözlerini kocaman açıp.
Böyle düşünmesi yüreğime oturuyor. Sonra bir çocuk olduğu düşüyor aklıma, tabi böyle söyleyecek diyorum kendime. Ama yine de sitem ediyorum içten içe. Nasıl böyle düşünebilir? Onu asla incitmem. "Tırtılım, ben seni incitir miyim? Deme böyle, gönül koyarım yoksa."
Bir an suratıma bakakalıyor. "Şaka yaptım şaka," diyor gülerek, sonra dondurmasını iştahla yalıyor. Güneş, kafasındaki kumral saçlarına değiyor, gözleri kamaşıyor. "Şu güneşi kapatıy mısın baba?"
"Kapatırım sevgilim," diyorum ve vücudumu yana kaydırıp gölgesi oluyorum.
