Płonąca Róża

Świętowanie

Gdy dotarliśmy pod wrota Rohanu, żołnierze bez oporów wpuścili nas do środka. To przywitanie było zgoła inne, niż te za pierwszym razem. Wjechaliśmy, po czym ja szybko zeszłam z konia i zabrawszy swoje rzeczy, które nosiłam ze sobą od wyjazdu z Mrocznej Puszczy, podeszłam do Eowiny, by poprosić o pokój w którym mogłabym się nieco ogarnąć. Oczywiście od razu złapała mnie za rękę i poprowadziła prosto do siedziby króla.

– Czy coś jest między tobą, a Legolasem, Narril? – zapytała blondynka, w swojej odświętnej sukni prowadząc mnie przez korytarze, do drzwi na końcu jednego z nich.

– Tak. Przyjaźnimy się bardzo blisko od dłuższego czasu – powiedziałam zmieszana takim nagłym pytaniem.

Nie odpowiedziała, tylko podeszła do drewnianych, pięknie rzeźbionych drzwi.

– Oto twoja komnata. Rozgość się. Uczta będzie za dwie godziny – poklepała mnie po ramieniu – W szafie masz parę sukien. Nie są to najlepsze rzeczy, ale mam nadzieję, że znajdziesz coś dla siebie – dokończyła i odeszła, zostawiając mnie przed drzwiami do pokoju.

Weszłam do środka. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to sporych rozmiarów łóżko pod ścianą po lewej stronie. Było ułożone prostopadle do ściany. Obok łóżka stała mała szafeczka, a na przeciwko biurko w hebanowym odcieniu i krzesło do niego. Obok biurka stała nieduża szafa również ciemna. Otworzyłam ją i wyjęłam jedną z kilku sukienek, tą, w której zamierzałam pokazać się Legolasowi i reszcie.

Poszłam do łazienki. Napuściłam wody i wzięłam ciepłą kąpiel. Oh tak, tego mi brakowało. Umyłam przy okazji włosy, aby łatwiej się je układało w wymyślne wzorki na głowie. Natarłam skórę jakimś olejkiem, chyba to był lawendowy i potem ubrałam na siebie kreację. Była to gorsetowa sukienka w błękitnym, pastelowym odcieniu. Koronka na ramionach i nas biustem dodawała całości lekkości. Koronka znajdowała się także u dołu gorsetu. Od pasa w dół zrobiona była z satynowego, błyszczącego materiału. Na szczęście nie posiadała stelaża, bo to byłby istny koszmar.

Wyszłam z pokoju, gdy tylko usłyszałam jak ludzie się zbierają do jednej z sal. Weszłam tam lekko onieśmielona, siadając gdzieś z boku przy jednym ze stolików. Na podeście stał król Theoden, z kielichem w ręku. Domyśliłam się, że większość zgromadzonych wyjdzie stąd jak najbardziej pijana.

– Dziś wspominamy tych, co przelali krew w obronie tej krainy. Chwała zwycięskim poległym – powiedział król. Niedługo później wszyscy zaczęli balować.

I balowaliśmy tak do późnej nocy. Gdy wszyscy byli już nieco podpici, przyszedł czas na tańce.

– Dasz się zaprosić? Księżniczko Narril – powiedział nagle Legolas, stojąc za mną.

– Nie jestem księżniczką, Legolasie. Nie mam nawet diademu – powiedziałam spokojnie, odwracając się. Chłopak ubrany w odświętne szaty, wyglądał nieziemsko. Ciasna, biała koszula doskonale opinała jego umięśniony tors.

– Ale jesteś córką Łucznika, władcy Dale – odparł jak coś oczywistego elf – Dasz się namówić na ten taniec? – zapytał znów.

– Nie, ja nie umiem tańczyć – odparłam, pesząc się na swoje własne słowa – Poza tym nie chcę i nie lubię tańczyć. Możemy za to wyjść na chwilę na dwór. Duszno tutaj i gorąco – zaproponowałam, łapiąc elfa za większą od mojej rękę i ciągnąc ku drzwiom.

Przy okazji sięgnęłam po kieliszek wina, który upiłam w jednej trzeciej zanim wyszliśmy na dwór. Na zewnątrz panował przyjemny chłód. Usiedliśmy razem na schodach przed wejściem, wciąż trzymając swoje ręce. Podkuliłam nogi pod brodę i spojrzałam się w dal, całkowicie zatapiając się we własnych myślach. Legolas milczał, pozwalając mi przemyśleć sprawy. Kolejna cecha, za którą go cenię - wyrozumiałość bez użycia słów. Ale jednak był tam przy mnie.