Drug addict

Deel 11

Wanneer ik de volgende ochtend mijn ogen open, word ik verblind door het zonlicht. Ik doe mijn hand voor mijn ogen en ga rechtop zitten. Daardoor vallen mijn oortjes uit, aangezien ik die blijkbaar nog in had. Plots hoor ik alles veel duidelijker. Er komen stemmen van beneden. Ik meen een stem te herkennen. En het is niet Vince, Caro, Olivier of Philippe. Robin is het ook niet. Het is een meisje. Eline! Ik sta op en ga zo stil mogelijk naar de trap. Ik zet me neer en probeer mee te luisteren. 

'Milla slaapt nog dus je gaat even moeten wachten' hoor ik Vince zeggen. 'En haar kennende kan dat nog even duren' lacht Caro. Ik rol met mijn ogen en luister verder. 'Dat is geen probleem hoor' zegt Eline. Typisch Eline, altijd zo beleefd en vriendelijk. 'Vanwaar ken je Milla eigenlijk?' vraagt Vince. 'Het park.' Ik sta op om naar beneden te gaan maar voel me plots heel duizelig. Ik ga terug zitten zodat dat gevoel weggaat. 

'Wat kom je eigenlijk doen?' vraagt Caro. 'Ik heb iets voor Milla. Ze is het vorige keer bij mij vergeten.' Ik ben meteen klaarwakker. Mijn doosje. Ze heeft mijn doosje. Ik sta snel recht en storm naar beneden. Ik besef net dat dat het domste was dat ik kon doen. 'Uhm hey Eline. Wat doe jij hier?' vraag ik zo verbaasd mogelijk. 'Je was dit doosje bij mij vergeten vorige keer. Ik heb het niet geopend' zegt ze terwijl ze me het doosje overhandigt. Ik neem het blij aan en laat het dicht. 

'Is dat het doosje dat je enkele dagen geleden kwijt was?' vraagt Vince. Ik knik gewoon. 'Wat zit er in dat het zo belangrijk is voor jou?' vraagt Caro. Ik vind het irritant hoe nieuwsgierig ze is. 'Juwelen van mijn ouders' lieg ik. En de leugens blijven maar komen. 'Ik ga naar boven. Eline kom je mee?' vraag ik, eerder uit beleefdheid. 'Ja graag.' Ik draai me om en met Eline achter me ga ik naar mijn kamer. 

Het eerste wat ik doe als ik binnenkom is het doosje opnieuw in de schuif leggen. 'Zou je het eerst niet opendoen?' vraagt Eline. Ik kijk haar verward aan. 'Zodat je zeker bent dat de juwelen niet beschadigt zijn' glimlacht ze. Ik neem het doosje terug vast en houd het uit haar zicht. Ik open het en mijn mond valt open van verbazing. Het is leeg. Alles is weg. Ik kijk naar Eline en ik zie dat haar glimlach verdwenen is. 

'Eline...' begin ik maar ze is me voor. 'Milla ik kan niet eens beschrijven hoe teleurgesteld ik ben in jou. Drugs? Waarom? En waarom heb je het niet verteld?' vraagt ze fluisterend. 'Ik wist gewoon niet hoe ik het moest zeggen...' zeg ik zacht. 'Ja dat is makkelijk hè.' 'Weet je Milla, ik dacht echt dat ik je kon vertrouwen. Blijkbaar niet.' Dat doet pijn. Ik adem diep in en zucht. 'Wat heb je ermee gedaan?' vraag ik voorzichtig.

'Weggespoeld. Als mijn ouders dat gevonden zouden hebben was ik er niet meer denk ik. Hoe kom je er zelfs bij om dat mee te nemen naar mijn huis?!' De tranen springen in mijn ogen. 'Sorry oké? Het was ook niet de bedoeling dat je dat zou vinden hè. Ik was het waarschijnlijk uit mijn rugzak vergeten nemen nadat Robin me een nieuwe lading had gegeven...' denk ik luidop. Haar gezichtsuitdrukking verandert.

'Robin? Die gast die gewoon een vriend was?' vraagt ze boos. Ik voel me betrapt. 'Dus daar heb je ook over gelogen...' stelt ze vast. Ik weet even niet goed wat ik moet zeggen. 'Ik moet hier even weg. Ik ben niet graag in de buurt bij leugenaars' zegt ze boos. Ze draait zich om en verlaat mijn kamer. Ik ga naar mijn bed en laat me erop vallen. Waar ben ik allemaal mee bezig?

--------------------------------------------------------------

Helloooo I'm back!!! Ik heb besloten om dit verhaal toch verder te schrijven. Of ja ik ga proberen ;) ik ga het gewoon zo snel mogelijk laten eindigen. Maar er komen zeker nog enkele deeltjes aan!! Dusss have fun reading :) xxx 💞💓💕💘