Drug addict

Deel 14

'Wij hebben die en we gaan die ook een tijdje houden. De dokters denken dat het beter is als je geen afleiding hebt' zegt Vince rustig. Ik zucht en zak dieper in mijn kussen. 'Wat moet ik hier dan de hele tijd doen? Ik verveel me hier nu al kapot' zucht ik. 'We zullen je wel vaak genoeg komen bezoeken en ze zullen hier sowieso zorgen dat je je niet verveelt' zegt Caro. Ik glimlach droog. 'En school?' vraag ik in paniek. 'Maak je daar maar geen zorgen over. Dat komt wel goed.' Ik zucht en voel me opeens heel moe. 

'Wij gaan ook eens naar huis. Dan kan je rusten. Morgen komen we sowieso terug langs' zegt Vince. Ik knik dankbaar en leg me op mijn zij. Opeens heb ik enorm veel pijn aan mijn been. Ik kijk en zie dat het in het gips zit. Dat had ik nog niet eens opgemerkt. Ik draai me terug op mijn rug en sluit mijn ogen. Ik hoop dat ik een beetje kan slapen. 

Om 8 uur in de ochtend komt Sofie mijn kamer binnen. 'Goeiemorgen Milla. Hoe voel je je vandaag?' Ik glimlach zwak. 'Moe. Ik heb amper geslapen door dat stomme gips' zucht ik. 'Dat kan ik geloven. Het kan lastig zijn maar je zal het wel gewoon worden' glimlacht ze. Ik hoop dat ze gelijk heeft. Ze opent de gordijnen zodat ik naar buiten kan kijken. Ik heb een eenpersoonskamer en daar ben ik best blij mee. 

'Mag ik mijn kamer decoreren? Aangezien ik hier toch een tijdje ga zitten.' Sofie knikt. 'Tuurlijk iedereen mag dat doen op onze afdeling. Het is een goeie bezigheid en een manier om je gevoelens te uiten' zegt ze. Een goeie bezigheid...dat kan ik wel gebruiken. 'Mag ik eigenlijk naar buiten?' is mijn volgende vraag. 'Ja hoor. Onder begeleiding van een volwassene.' 'Trouwens heb je zin om naar een bijeenkomst te komen vandaag? Het is gewoon met enkele andere jongeren en dan kunnen jullie met elkaar praten over jullie ervaringen' stelt ze voor.

Ik denk even na en geef toe. Ik heb toch niets beter te doen. En dan voel ik me hopelijk beter als ik weet dat anderen er ook erg aan toe zijn. 'Top hier is je rolstoel en dan kunnen we gaan.' Ze helpt me in de rolstoel en dan gaan we naar de zaal. Ik zie veel verschillende mensen. Sofie moet verder met haar shift maar ze komt me halen als het afgelopen is. Ik rol mezelf naar een meisje en besluit me voor te stellen.

'Hey ik ben Milla' zeg ik. Ze schudt mijn hand en stelt zich voor als Pauline. Haar arm is in het gips. 'Ah dat moet ook onhandig zijn om te slapen' wijs ik naar haar arm. Ze lacht en schudt haar hoofd. 'Verschrikkelijk. Ik heb de laatste dagen amper geslapen erdoor.' Ik knik en kijk naar mijn been. 'Same ook al ben ik hier nog maar 1 dag' zeg ik lachend. 'Je kan me zeker ook niet voortduwen met 1 arm?' vraag ik. 'Hey hey mij niet onderschatten hè' lacht Pauline. 

De bijeenkomst gaat beginnen dus we gaan bij de rest staan. We moeten in een cirkel zitten en 1 voor 1 praten over onze ervaringen. Er zijn zoveel verschillende verhalen. Wanneer het aan mij is sta ik even met mijn mond vol tanden. En dat gebeurt niet vaak. 'Uhm hallo allemaal. Ik ben Milla en ik heb of had een drugsverslaving.' Ik vertel over mijn ouders, Robin, Vince en Caro en dan het ongeluk. Na mijn verhaal is het even stil maar de begeleider geeft me een bemoedigend knikje.

De volgende is Pauline. Ik ben eigenlijk heel benieuwd naar haar verhaal. 'Ik ben Pauline en ik deed mezelf pijn' zegt ze. Ik schrik ervan. Dit had ik nooit zien aankomen. Ze vertelt over haar thuissituatie en een recente relatiebreuk waardoor ze zich enorm slecht voelde. Ik heb zoveel medelijden met haar. Na haar verhaal kijkt ze me aan en ik zie de tranen in haar ogen. 

Wanneer de sessie gedaan is gaan Pauline en ik samen naar mijn kamer. Haar kamer is 2 verdiepingen lager. We praten over van alles en nog wat. Het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. 'Ah Pauline hier ben je. Ik zocht je overal. Je broer is op bezoek. Hij wacht op je' zegt Sofie die net binnenkomt. 'Oh oké. Tot morgen Milla' zegt ze terwijl ze opstaat. Ik glimlach en Sofie kijkt me trots aan. 'Ik ben blij dat je al vrienden maakt' zegt ze. 

Ik haal mijn schouders op en kijk naar buiten. 'Zijn hier potloden en papier?' vraag ik. Sofie knikt en ze gaat mijn kamer uit. Niet veel later komt ze terug met papier en een hele set potloden. 'Dankje Sofie' zeg ik. Ze gaat terug weg en ik begin te tekenen. Opeens staan Caro en Vince in de deuropening. 'Hey' zeg ik vrolijk. Ik ben eigenlijk echt blij om hun te zien. Ik leg mijn tekening aan de kant. Ze komen aan mijn bed zitten en vertellen me van alles en nog wat.

--------------------------------------------------------------

Dit is het voorlaatste deeltje van dit verhaal. Hierna nog eentje en dan is het gedaan?! Dankje om te blijven lezennnnn 💞💞💞