Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 12 - Schaduw aan scherven

Waar ze was wist Melody niet. Waar ze nu heen moest wist ze ook niet. Dus liep ze stevig door. Terug naar haar appartement gaan was in elk geval geen optie. Waarschijnlijk stonden er op dit moment niverials in haar woonkamer. Hadden ze op haar lege kalender gekeken? Zochten ze tussen de weinige kledingstukken? Wat vond Lucas nu van haar? Zou hij denken dat hij een monster had gemaakt?
Antwoordden had Melody niet. Alles wat ze had was een kleine rugzak met haar spullen. Ergens in de verte klonk het geluid van een helikopter. Zou hij hier voor haar zijn? Of vloog hij gewoon voorbij? Het voelde vreemd dat er een helikopter voor haar zou komen. Was ze echt zo gevaarlijk? Zo losgeslagen? Zo monsterlijk?

Niet nadenken, doorlopen, dwong Melody zichzelf. Het maakte niemand iets uit wie of wat ze was. Ze had geen tijd om erover na te denken. Ze moest een veilige plek vinden en een fatsoenlijk plan maken. Ze veegde de tranen uit haar ooghoeken en versnelde haar pas. Ze passeerde een paar afslagen tot ze plotseling op een plek was die ze kende. Voor haar lag een klein plein met verschillende winkeltjes. Dit was de plek waar ze de anti-begaafden vereniging had ontmoet.

Het café was hier vlakbij. Dat was een veilige plek. Voor nu tenminste. De niverials hadden de connectie tussen haar en een anti-begaafden vereniging vast nog niet gelegd. Het was een risico dat ze moest nemen. Melody durfde eindelijk rustig te ademen. Het was misschien geen goed plan, maar het was niet dat ze betere opties had. Voor nu was het genoeg.

Ze haastte zich naar het kleine café. Zodra ze de glazen deur opende, werd ze begroet door zachte muziek. Het was niet druk binnen. Er zaten een paar oude mensen aan de tafeltjes en Eva stond aan de bar.

Ze keek verbaasd op. 'Summer, wat doe jij hier?'

'We hebben een studiedag, dus ik dacht ik kom even langs.' Melody glimlachte, al was haar leven zojuist uit elkaar gespat. Sinds wanneer kon ze zo goed liegen? Ze leek Dominique wel.

'Dat is super leuk! Je bent van harte welkom.' Eva lachte breed. 'Wat wil je drinken? Het is op het huis.'

'Water is prima.'

'Weet je het zeker? We hebben ook chocolademelk of cola.'

'Bedankt, maar water is goed.' Melody werd al misselijk bij de gedachten aan chocolademelk. Dat kon ze nu echt niet binnenhouden.

Eva knikte. Ze draaide zich om en vulde een glas. 'Het komt goed uit dat je bent gekomen. Er komt zo iemand voor de club.'

'Wacht? Je bedoelt een nieuw lid?' Melody keek haar verrast aan. Ze had het vast niet over een niverial. Dus het moest wel een nieuw lid zijn.'

'Ja, via dat instagram gedoe vroeg iemand of hij langs mocht komen om kennis te maken. Dus Richard en Dave komen zo deze richting uit en dan laten we de club zien. Hopelijk wil hij lid worden.' Ze schoof het glas naar Melody toe. 'Hier.'

'Bedankt.' Ze nam een grote slok. Het koude water liep door haar slokdarm haar maag in. Een rilling trok door haar lichaam. Rustig blijven, dwong ze zichzelf. Blijf glimlachen, doe alsof dit niet de laatste keer is dat je haar spreekt.

Het kostte al haar kracht om haar mondhoeken omhoog te duwen. 'Geweldig dat er interesse is. Ik hoop echt dat club snel groeit.'

Eva deed haar mond open om wat te zeggen, maar toen werd ze onderbroken door Dave's stem. 'Hallo, zijn we op tijd?'

Eva knikte. 'Summer is er ook, ze had een studiedag.'

Melody draaide zich om naar Richard en Dave. Het lukte haar amper om haar lach vast te houden. Ze nam nog een slok water, zodat ze niet hoefde te praten.

Richard staarde haar te lang aan. 'Ben je ziek?' Hij keek recht door haar heen.
Ze schudde haar hoofd. 'Alleen een beetje verkouden.'

'Je ziet bleek.'

'Ik weet het.' Melody forceerde een glimlach. 'Maar een nieuw lid. Dat is geweldig.'

Dave lachte breed. 'Ja, ik kan niet wachten tot hij hier is. We hebben zolang niemand meer gehad. Nu hebben we opeens twee nieuwe leden. Misschien kunnen we eindelijk wat impact maken.'

Eva knikte. 'Waarom maken jullie het clubhuis niet alvast klaar. Ik ontvang hem wel.'

'Dat lijkt me verstandig,' zei Richard waarschijnlijk alleen maar om te voorkomen dat Dave de arme nieuweling zou overweldigen als hij kwam. Melody had geen flauw idee wat er in het clubhuis klaargemaakt moest worden.

Maar Dave liep bijna huppelend naar de ruimte. HIj zwaaide de deur open en zette de lampen aan. Ze had een volwassen man nog nooit zo enthousiast gezien. Het deed Melody pijn dat dit de laatste keer was dat ze hier zou zijn. Morgen was ze of opgepakt of uit deze stad weg. Misschien zou haar gezicht opnieuw op de televisie verschijnen en zouden de clubleden raden wie ze was, maar misschien zouden ze het nooit ontdekken. Melody wist niet wat erger was.

Met een kleine zucht liep ze naar de bank en legde de kussens recht. Ze kon zometeen best een bus pakken. Op het station stonden niverials haar misschien op te wachten. Een willekeurige stadsbus was lastiger te controleren. Maar wat deed ze als ze wegkwam? Wat was de volgende stap? Het zou lastig worden om opnieuw een baan en een woning te vinden. Hier was het al bijna onmogelijk geweest. Misschien moest ze naar het buitenland vluchten. De kans dat ze daar opnieuw kon beginnen was een stuk groter. Alleen betekende dat, dat ze echt alles moest laten gaan. De taal, de gewoonten, de wereld die ze toch nog een beetje kenden. Kon ze dat wel?

De stemmen op de gang, zorgden ervoor dat ze als bevroren bleef staan. Glimlach, dwong ze zichzelf nog net voordat de deur openging. Dave deed hetzelfde, alleen zijn lach was oprecht.

'Dit is ons clubhuis,' vertelde Eva terwijl ze naar binnen liep. Richard en een man in een blauwe blouse volgde haar. Melody voelde hoe de glimlach opnieuw van haar gezicht gleed. Ditmaal lukte het niet meer om hem te houden. Ze kende deze man. En hij haar ook.

Hij zag er anders uit nu hij zijn pak niet droeg, maar zijn groene ogen en krullende haren waren onmisbaar. Ook het kleine litteken in zijn hals en het stoppelbaardje waren onmisbaar. Dit was Louis' chauffeur en hij had haar ook gezien. 'Summers!' Hij lachte breed. 'Ik had niet verwacht jou hier te zien na je telefoontje.'

Ze zette een stap achteruit. Hoe wist hij dat. Het was minder dan een uur geleden. Werkte hij samen met de niverials? Nee, dat kon niet. Maar hoe wist hij dan waar hij haar kon vinden? Was het Eva's instagram foto geweest? Of kende hij de man in het park? Moest ze haar gave gebruiken?

'Je hoeft niet verlegen te zijn,' lachte de man. Het was te geforceerd, te gespeeld. 'Ik ben blij dat ik je gevonden heb. Tante Ricky heeft iets voor je.'

Nee. Nee. Nee. Alarmbellen raasden door haar hoofd. Haar ogen schoten door de ruimte, naar de nu verwarde uitdrukkingen van de anderen. 'Ik hoef niks van Ricky.'

'Dat snap ik,' de man haalde een verkreukelde envelop uit zijn broekzak. 'Maar het zou onbeleefd zijn om iets van familie terug te sturen, niet?'

Met trillende vingers pakte ze het aan. Weigeren was geen optie. Met een woord kon hij haar identiteit verraden. Een telefoontje en de niverials waren hier. Hij had alle macht en hij wist het. 'Bedankt.' Het water dat in haar keel zat, kwam omhoog. Het lukte haar nog maar net om het tegen te houden.

'Summer, ik denk dat je ziek bent,' zei Richard streng. Hij reed zijn rolstoel naar hen toe. Er stond een serieuze blik in zijn ogen. 'Laten we naar een rustige plek gaan.'
Melody knikte dankbaar. Veel te snel liep ze langs de man heen.

'Zie ik je later, Summer?' vroeg hij haar nog na. De nadruk op haar neppe naam maakte haar duizelig. Hij speelde hetzelfde spel als Louis. Alleen ditmaal stond ze in een veel slechtere positie. Ze kon nergens anders heen. Ze had weinig en wat ze nog had zou hij haar zo kunnen afnemen.

Toch knikte ze naar hem, voor ze samen met Richard de ruimte verliet en naar buiten liep. Waarom acteerde ze eigenlijk nog? Het had weinig zin om te doen alsof. Waarschijnlijk was ze de enige die nog in haar eigen leugens geloofde. Richard had in elk geval al lang door dat er iets goed mis was.