Σε απόσταση ασφαλείας

Μέρος πρώτο: Το κάλεσμα

Περπατάω μέσα στο σαλόνι, κοιτάζοντας σκεπτική έξω από το τεράστιο γυάλινο παράθυρο.
«Δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα.» Εξομολογούμαι στον Αλέξανδρο, νιώθοντας ταυτόχρονα ένα βάρος στο στήθος μου.

«Μα γιατί κορίτσι μου;» Ρωτάει με την ελπίδα να έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του.

«Γιατί θα είναι κάπως.... άβολο.» Λέω δαγκώνοντας ταυτόχρονα τον αντίχειρα μου.

Ο Αλέξανδρος σηκώνεται από τον καναπέ, ώστε να έρθει κοντά μου. Τα χέρια του κρατάνε τρυφερά τα δικά μου, ενώ ένα στραβό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του.

«Γλυκιά μου, δεν υπάρχει θέμα με τον γιο μου, σε διαβεβαιώ γι' αυτό. Ο Βίκτωρας είναι ένα εξαιρετικό παιδί.» Προσπαθεί να μου αλλάξει γνώμη, με τον δικό του τρόπο.

«Πόσο χρονών μου είπες ότι είναι;» Ρωτάω επίτηδες, ώστε να κερδίσω λίγο παραπάνω χρόνο για να το σκεφτώ.

«Τριάντα-τέσσερα.» Με ενημερώνει, με τα χέρια του να τρίβουν τρυφερά τους ώμους μου.

Μάλιστα, δηλαδή έχουμε εννιά χρόνια διαφορά. Θεέ μου, θα μπορούσε να είναι σύντροφος μου! Όχι, φοβάμαι να πάρω αυτό το ρίσκο και να γνωρίσω την οικογένεια του. Δεν θα πάει καλά, το διαισθάνομαι!

«Επιμένω πως δεν είναι καλή ιδέα.» Παραδέχομαι και τον προσπερνάω για να πάω στο μίνι μπαρ της σουίτας μας.

Τον ακούω να γελάει ελαφρά από πίσω μου.
«Νομίζω ότι ανησυχείς πολύ, Άννα, ενώ δεν υπάρχει κάποιος ουσιώδης λόγος.» Έτσι νομίζει;

Ρουθουνίζω.
«Μου ζητάς να γνωρίσω τον γιο σου, Αλέξανδρε, ως η σύντροφο σου! Αυτό δεν είναι ουσιώδες;» Δεν μπορώ να κρύψω την ειρωνεία μου.

Εκείνος όπως πάντα με αντιμετωπίζει με χαμόγελο και υπομονή.
«Κορίτσι μου, απλά προσπαθώ να σε ηρεμήσω, όχι να σε τσιτώσω περισσότερο.» Λέει ενώ με πλησιάζει με αργό βηματισμό.

Αφήνω μια ανάσα, κλείνοντας ταυτόχρονα τα μάτια μου.
«Δεν μου είναι εύκολο.» Του εξομολογούμαι σιγανά.

Ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω να μου χαμογελάει γλυκά.
«Το ξέρω κορίτσι μου, αλλά σε διαβεβαιώ πως δεν χρειάζεται να ανησυχείς τόσο πολύ. Ο γιος μου είναι ολόκληρος άντρας. Θα σε γνωρίσει και θα καταλάβει.» Το λέει με τόση σιγουριά, που για μια στιγμή με λυγίζει.

Ίσως δεν έχω να χάσω κάτι και να προσπαθήσω. Άλλωστε είμαστε έναν χρόνο μαζί με τον Αλέξανδρο, γνώριζα ότι έχει οικογένεια, και θα ερχόταν αυτή η στιγμή, να συναντήσω δηλαδή τον γιο του.