Από την πλευρά της Άννας.
«Έχω πολύ άγχος, Ζωή.» Εξομολογούμαι στην φίλη μου, καθώς απλώνω το κραγιόν στα χείλη μου. Μήπως είναι πολύ έντονο το χρώμα; μήπως του κάνω κακή εντύπωση έτσι;
«Ναι, το βλέπω από τον τρόπο που κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη.» Πετάει, με μια δόση χιούμορ στην χροιά της.
Στρέφομαι από την άλλη, ώστε να την κοιτάξω.
«Εσύ το παίρνεις στην πλάκα, αλλά εγώ σου μιλάω σοβαρά. Έχω τρελό άγχος! νομίζω ότι θα μου κοπούν τα πόδια.» Τίποτα, η φίλη μου παραμένει ασυγκίνητη.
«Μην ανησυχείς. Είσαι μια κούκλα, και με τον διαμαντένιο χαρακτήρα σου σίγουρα θα τον κατακτήσεις.» Είναι τόσο αισιόδοξη, ενώ εγώ αισθάνομαι το ακριβώς αντίθετο.
Ένας κόμπος.... κοντεύει να με πνίξει! Κάτι μου φωνάζει στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως η αποψινή μας συνάντηση δεν θα πάει τόσο καλά όσο την φαντάζεται η Ζωή.
Ξεφυσάω.
«Μήπως να αλλάξω φόρεμα;» Γιατί αυτό που φοράω μου φαίνεται πολύ προκλητικό.
«Όχι!» Ο τόνος της βγαίνει κατηγορηματικός.
Ξαφνικά το τηλέφωνο μου δονείται. Η ειδοποίηση μου!
«Έφυγα. Ευχήσου μου καλή τύχη!» Φωνάζω ενώ αρπάζω βιαστικά την τσάντα μου και πηγαίνω στην έξοδο του διαμερίσματος μου.
________________________________
Το ταξί σταματάει έξω από την μονοκατοικία του Αλέξανδρου. Ανοίγω το πορτοφόλι, ώστε να ψάξω τα χρήματα.
«Είμαστε εντάξει.» Ακούω ξαφνικά την οικεία φωνή του.
Αμέσως σηκώνω το κεφάλι, βλέποντας τον να αφήνει ένα χαρτονόμισμα στον οδηγό. Πότε πρόλαβε; απέξω με περίμενε;
Οι σκέψεις μου διακόπτονται, την στιγμή που η πόρτα μου ανοίγει. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται άθελά μου στα χείλη μου, καθώς βγαίνω έξω.
«Είσαι πανέμορφη!» Πάντα ευγενικός. Του χαρίζω ένα σύντομο γελάκι, κάνοντας μια στροφή μόνο για χάρη του.
«Η πιο εντυπωσιακή γυναίκα που έχω αντικρίσει ποτέ μου.»
«Ελπίζω να είμαι αρκετά σεμνή. Δεν θέλω να δώσω άσχημες εντυπώσεις στον γιο σου.» Του εξηγώ, κρατώντας τώρα τα χέρια του.
Ένα καθησυχαστικό χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο του.
«Είμαι σίγουρος ότι θα σε συμπαθήσει.» Και δεν λέει ψέματα, όντως το πιστεύει.
Γιατί όλοι έχουν τόση αισιοδοξία κι εγώ όχι; Δεν καταλαβαίνουν πως το τέλος θα το κρίνει μόνο ο Βίκτωρας; εκείνος είναι το ζήτημα.
YOU ARE READING
Σε απόσταση ασφαλείας
Romance«Έχεις συνειδητοποιήσει ποια είμαι εγώ; και σε τι θέση βρισκόμαστε, Βίκτωρα;» Η φωνή της ανεβαίνει σταδιακά, γεμίζοντας με θυμό την ατμόσφαιρα γύρω μας. «Ναι, ξέρω ποια είσαι, και έχω επίγνωση της κατάστασης μας....» Της εξηγώ, προσπαθώντας να παραμ...
