İnanamıyordu kendine. Bu olamazdı degilmi? Yanlış görmüştü herhalde. Tekrar baktı elindekine yanlış gördüğünü umarak. Aynı şeyi görüyordu.. Gözlerini avuşturdu, yüzünü yıkadı ama sonuç değişmiyordu. Hâlâ o minicik ekranda çift çizgiyi görüyordu..
Artık gerçek olduğuna inanmaya başlamıştı. Elinde duruyordu işte. İnanmaktan başka bir çaresi yoktu. Kimselerin görmemesini umarak çöpün en dibine bastırdı elindekini. Biri görürse kimsenin yüzüne bakamazdı. Yok..yok ! Kimsenin öğrenmemesi gerekiyordu. Birde Sina vardı. Asıl sorun oydu. Rezil olurdu. Bakamazdı yüzüne. Eğer öğrenirse yerin dibine girerdi. En iyisi kimseye söylememekti. Karnı hepten büyümeden düğün işini halletmesi gerekiyordu. Kendini toparlamaya çalıştı. Elini yüzünü yıkayıp çıktı banyodan. Normal davranmayı başarsada aklında o mağlum soru dönüp duruyordu.
Ne yapacaktı şimdi?
