Σε απόσταση ασφαλείας

Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος

Αφήνουμε τους καταλόγους στον σερβιτόρο και εκείνος φεύγει σιωπηλά από το τραπέζι μας. Παρακολουθώ τον Βίκτωρα να ισιώνει προσεκτικά το τραπεζομάντιλο από τις άκρες, και μετά να διορθώνει το πιρούνι του. Μοιάζει αμήχανος, και οι κινήσεις του είναι πολύ νευρικές.

Παλεύω να πνίξω το χαμόγελο μου. Δε ξέρω γιατί αλλά με διασκεδάζει που τον βλέπω έτσι, σαν μικρό παιδί που δεν καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει.

«Ακόμα απορώ γιατί μου έκανες αυτήν την πρόταση.» Αποφασίζω να θίξω αυτό που με καίει περισσότερο την δεδομένη στιγμή.

Τα μάτια του εστιάζουν χαμηλά στο τραπέζι. Παρακολουθώ το στήθος του να φουσκώνει και μετά να πέφτει απότομα, καθώς παίρνει μια βαθιά ανάσα.
«Ήθελα να σου απολογηθώ για το χθεσινό.» Λέει τελικά, πιέζοντας τα χείλη του μεταξύ τους.

«Βγάζοντας με έξω για φαγητό;» Αναρωτιέμαι, με το χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη μου.

Σηκώνει τα μάτια του, ατενίζοντας με σκεπτικός.
«Ε ναι, βγάζοντας σε έξω για φαγητό.» Το επιβεβαιώνει, ανεμίζοντας παράλληλα τα χέρια του.

Δεν κρατάει το βλέμμα του για πάνω από ένα λεπτό επάνω μου, και επιμένω ότι αυτό μου φαίνεται αστείο.
«Ας πούμε ότι αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να ζητάω συγγνώμη.» Προσθέτει, γέρνοντας λιγάκι το κεφάλι του στο πλάι. Σίγουρα του είναι δύσκολο να απολογείται.

Του χαρίζω ένα ευχαριστήριο χαμόγελο, επιβραβεύοντας σιωπηλά την προσπάθεια του.
«Είναι πρωτότυπος ο τρόπος σου.» Σχολιάζω περιπαιχτικά.

Προς έκπληξη μου τον βλέπω να με κοιτάζει και να χαμογελάει στραβά. Η έκφραση του μαλάκωσε ξαφνικά. Ίσως χρειαζόταν κι αυτός μια μικρή μικρή κίνηση για να ηρεμήσει, η κάποια λέξη για να τον ανακουφίσει από το άγχος του.

«Είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει το μοσχαράκι. Κάνουν πολύ ωραίο κρέας εδώ.» Με ενημερώνει.

«Αυτό σημαίνει ότι είσαι συχνός πελάτης.» Συμπεραίνω με το χαμόγελο να μην εγκαταλείπει το πρόσωπο μου.

Ο σερβιτόρος ξαφνικά επιστρέφει, αφήνοντας ένα μπουκάλι με κρασί στο τραπέζι μας.

«Κερασμένο από το αφεντικό.» Μας ενημερώνει, και με ένα τελευταίο χαμόγελο φεύγει ξανά.

Ο Βίκτωρας με κοιτάζει σχεδόν ενοχικά, ενώ εγώ παλεύω να πνίξω το χαμόγελο μου.
«Εντάξει, τώρα... με πρόδωσαν τα γεγονότα.» Πετάει, ξύνοντας παράλληλα το σβέρκο του.