(+18)
(Şiddet, cinayet ve tetikleyici unsurlar içerir.)
Üç kişilikli hem seri katil, hem kemancı, hem de dedektif bir kadın... Aylim Asil Adan, namı diğer Astri!
Bir gece hükümetteki casusun bulunması için dedektif olarak tesise çağırılır ve o gece...
Şarkı: So Cold- Breaking Benjamin Sarı Kurdeleler- Model
Merhabalar. Bu kurgunun ilk kurgum olduğunu söylemek isterim. Bu yüzden birtakım hatalarım olursa affola. Yazımımın kurgu ilerledikçe gelişeceğine inanıyor ve hemen bırakmamanızı rica ediyorum. Teşekkür ediyor ve keyifli okumalar diliyorum!
3. Bölüm "KARAYA AYKIRI GÜNAH KIRMIZISI"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AYLİM'İN GÜNLÜĞÜNDEN
"Bugünün tarihini bilmiyorum ama günlerden cumartesi çünkü bugün babam beni yanına aldı yine birkaç günlüğüne, oradan biliyorum. Yine canım yandı ve ağladım ama bu kez annem vurduğu için değil, biri tırnaklarını kalbime batırmış gibiydi. Öyle bir acı... Babam bir çocuğun başını okşadı, bu çocuk diğer gelmelerimde de rastladığım bir çocuktu. Belki benden birkaç yaş büyüktü. Adını bir kere duymuştum ama şimdi aklımda değil... Diğer gelmelerimde canım bu kadar yanmamıştı çünkü babamı ilk kez bir çocuğun başını okşarken bugün görmüştüm. Benim neden başımı okşamamıştı ki hiç? Bana elini her uzattığında silah tutuyordu. Bana eğitim adı altında bunları yaşatırken neden bir kere bile başımı okşamamıştı o çocuğa da yaptığı gibi? Acaba o çocuk başarılı olduğu için mi onu seviyordu? Ben ona layık bir kız çocuğu olamadığım için mi sevmiyordu beni? Gözyaşlarım yine defterimi ıslattığı için özür dilerim, annem olsa çok kızardı. Babam da kızmasın diye hiç ağlamamaya çalışırdım ama olmuyordu ki tutamıyordum içimde, akıyorlardı ben istemesem de gözyaşlarım. Özür dilerim, çok özür dilerim... Neden başkasına başını okşamak için uzattığın elinle kızına silah kullanmayı öğrettin baba? Özür dilerim, gerçekten... Ben Aylim, ve bir kez daha kaybettim."
Hayata baktığım büyütece yıldızlar düşmüştü, aydınlatmak yerine görüşümü kirletiyorlardı. Yine de herkesin gördüğünün aksine daha netti her şey benim için çünkü onların büyütecine yıldızlar yağmıştı. Onlar kötü görmüyordu, onlar hiç görmüyorlardı. Bense onca beyazın arasından karayı seçmeye uğraşıyordum çünkü bilinenin aksine kara beyazda kendini belli etmez, daha da gizlenirdi. Beyaz karayı yutar ve tek bir iyilikle tüm günahları örterdi. Bense günahın kendisi olduğum için karayı seçebiliyordum. Ama benim günahım kırmızıydı ve o siyaha aykırıydı.
Aykırılığımla siyahı kırmızıya boyayacaktım. Kendi kırmızımla, ya kanla ya da şarapla...
Aykırılığım herkeseydi, istesem de istemesem de ben buydum. Zıttım herkese, çelişiyordum onlara yaptıklarımla. Zaten ben kendime de aykırıydım. Kurallarım vardı kendim için de fakat bazen o kuralları yıkmak zevk verirdi. Ve sonra yine bedelini kendime ödetirdim.
