Yeniden | Taejin (Ara Verildi)

3

➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿

Taehyung Pov

Derlerki yeni bir şansın kaderimizi değiştirip değiştirmeyeceği tamamen seçimlerimize ve çabamıza bağlıdır. Sen doğru yolu seçer ve onun için çabalarsan o eninde sonunda senin olur. Hiç şüphesiz..

Ama peki ya olmazsa? Ya doğru bildiğim yol yanlışsa? Ya gerçekten çabaladığımı düşündüğümde yeterince çabalamıyorsam? Doğru nedir? Hangisidir? Cevabını kendime veremiyorsam bu yeni bir şansı haketmediğim anlamına mı gelir?

Hayır! Kesinlikle yeni bir şansı hakediyorum çünkü doğru yol hangisi biliyorum. İşte orada.. Tam karşımda.. Doğru yolum, çabam orada..

Bir banka oturmuş ve öylece bekliyordu. Kimi, neden beklediğini ise bilmiyordum ve açıkçası umrumda da değildi. Umrumda olan tek şey oydu.

Bu yüzden yavaş adımlarla ona doğru ilerlemiş ve tam yanında durduğumda o güzel isminin dudaklarımdan firar etmesine izin vermiştim.

"Seokjin.."

"Geldin mi? Bende seni bekliyordum."

Donuk bakışları ve mesafeli çıkan ses tonuyla yan tarafında bıraktığı boşluğa otururken istemsizce nefesimi tutmuştum. Bana karşı olan mesafeli tavrı canımı değil kalbimi acıtmıştı. Ama umrumda değildi. Onun yanında olduktan sonra bana mesafeli davranmış, beni arkadaşı olarak görmüş bunların hiçbiri umrumda değildi. Dediğim gibi umrumda olan tek şey oydu. Yanında olabilmekti..

Ve eğer bir dilek hakkım olsaydı, sonsuza kadar yanında kalabilmeyi dilerdim. Öyle ki ben onun odasında duran çiçeğin saksısı bile olurdum. Yeter ki onunla olayım.. Yeter ki onun yanında kalayım.. Tek istediğim buydu..

"Beni mi bekliyordun?"

"Evet.."

"Buraya geleceğimi nerden biliyordun ki?"

"Sana mesaj attım ya Tae.. Seni burda bekleyeceğimi söyledim sende tamam geleceğim dedin.."

"Oh, evet evet.. Şimdi hatırladım."

Yalan söylemiştim. Onunla ne ara konuştuğumu bile hatırlamazken yalandan biliyormuş gibi yapmıştım. Oysaki onunla mesajlaştığımdan, beni burada beklediğinden haberim dâhi yoktu.

"Ne bekliyordum ki her zamanki gibi unuttun.."

"Ne?"

"Boşver.. Söylesem de bir şey değişmeyecek zaten.." diyip derin bir nefes almış ve bir şey dememi beklemeden konuşmaya devam etmişti.

"Seni neden çağırdığımı sormayacak mısın?"

"Sormalı mıyım?"

"Sormalısın.."

"Peki beni buraya neden çağırdın?"

"Çünkü bunu benden duy istedim."

"N-neyi?"

"Ben.."

Demişti ama bir müddet sözlerinin devamını getirmemişti. Ben ise annesinden yemek bekleyen yavru bir kuş gibi onun ağzına bakıyor, merak içerisinde ne diyeceğini bekliyordum.

Duymaktan korktuğum bir şey söyleyecekti bundan emindim ama yine de duymak istiyordum. Bir kere bile öpemediğim o dudaklarından ölüm fermanımın verileceğinide bilsem duymak istiyordum. Çaresiz ve acizce bir istekti ama istiyordum işte..