I'm Dating The President's Son

Kabanata 48

(Again, para po sa mga hindi makabasa.)

Kabanata 48

I'm so sorry

I wore my shades as I went done of the plane. Naamoy ko na ulit ang simoy ng Manila.

I locked myself up inside my room hanggang sa matapos ang bagong taon. Ilang beses na sumubok si Xander na kausapin ako but I just sent him away. Hindi ko pa siya kayang makaharap. Masyadong masakit isipin na lahat na lang niloloko ako. Kahit si Natalie or si Vaughnn pa iyan, hindi ko pinapansin. Bibihira din akong kumain.

Alam ko, hindi ako tanga para hindi maisip ito. But my mind's too clouded.

Alam kong mahal ako ni Xander. Walang araw o oras o minuto o segundo na hindi ko iyon naramdaman. Whenever I'm with him, I feel safe. Inisip ko din. Hindi naman sa hindi niya ko niloko, pero yung ginawa niyang iyon, wala namang naidulot na masama sa akin. He even helped me to overcome my sadness. Yung sa amin ni Bryan, kung hindi dahil sa kanya baka hanggang ngayon ay nagmumukmok pa rin ako. Sa lahat ng tao, siya yung hindi ako iniwan. Siya yung mula pa pala noon ay mahal na ko. Wala akong ginawa kundi saktan siya emotionally. Pero siya? Wala siyang ibang ginawa kundi ang mahalin ako. Sinabi niya rin naman sakin yung totoo. Mas masakit siguro yun kung sa ibang tao ko nalaman. Pero siya mismo yung nagsabi sakin. He loves me so much. Nangingibabaw pa rin yung pagmamahal ko kesa yung galit ko. And now I'm guilty.

Pero ayoko munang intindihin ang problemang iyon. Gusto kong ayusin ang sarili ko. Pakiramdam ko after kong malaman iyon, kalahati ng pagkatao ko ay peke lang pala. And now I'm here to know the truth.

"Saan po tayo ma'am?" tanong nung taxi driver.

"Sa St. Lukes po."

Nung makarating ako dito sa ospital, sobrang kaba ang naramdaman ko. Pero wala na yatang hihigit sa kabang nararamdaman ko nung nasa tapat na ko ng pintuan ng tatay ko.

Kakatok na dapat ako nung may paa akong nakita sa gilid ko. Itinaas ko yung ulo ko't nakita ko ang isang babae. Siguro'y kasing edad ko ito.

"Hi! Ikaw ba si Michelle?" kumunot ang noo ko. Ngumiti siya sakin ng malapad pero alam ko may lungkot sa ngiting iyon.

"Yes. Bakit?" tanong ko.

"Tara na't puamsok." She held my hand and open the door.

Pagkapasok ko'y isang lalaki ang nakahiga sa kama. He's peacefully sleeping beside my mom. My mom's sleeping too.

"He's our dad." Tumingin ako sa kanya pero hindi ko siya binigyan ng kahit anong ekspresyon. Siya naman ay nakatingin sa nakahiga dito sa kama. Maluha luha ang kanyang mata. O-Our dad? Kapatid ko ba siya? Probably sa labas?

"Do you know how much he loves you?" Pinunasan niya ang luhang lumandas sa kanyang mata.

"Can we talk for a while?" I don't know but I agreed.

"Can you drive?" tanong niya sakin. Tumango naman ako.

"Ikaw na magdrive."

Tumambad sakin ang isang Traiblazer na kotse. It's color black and I must admit that it's really cool. May ganitong kotse din si Xavier.

Nung pumasok ako sa loob ay agad ko namang pinaandar ang kotse. Tahimik kami parehas. Saan nga ba kami pupunta?

"Saan ba tayo?"

"Kahit sa coffee shop lang diyan."

Natahimik ulit kami. It's a little bit awkward.

Napansin ko ang litrato ko sa isang lagayan dito. It's a bunch of my pictures na stolen. Mostly, if I'm not mistaken, puro pictures ko iyon after umuwi ni Xavier dito. Kumunot ang noo ko.

"Sorry for driving your car. I'm sure magagalit sakin si Daddy at ginamit ko ito. Wala kasi akong magamit noon eh. Daddy brought my car with him that day when the accident happened."

"M-My car?" tumango siya. Hindi ko maintindihan. Sakin ito? Sino ba siya?

"I forgot to introduce myself. I'm Alexa. Alexa Dyneth Altamerano."

"I'm-"

"You are Michelle Marie Cabalano Altamerano." Napalingon ako sa kanya. A-Altamerano?

She kept quiet until we reached the shop. Nung nakabili na kami ay nagsimula na ulit siyang magsalita.

"Once upon a time, a guy met a girl. They really love each other to the point they promised forever. But forever do not exist right? The parents of the girl hated the guy so much. Bakit? Hindi rin alam ng kahit sino. Sa sobrang pagmamahal ng dalawang taong iyon sa isa't isa, napag isipan nilang magtanan. They made love to each other." She sipped from her frap while I am focused on what she's going to say.

"Hinanap sila ng pamilya nung babae and when they got the girl, hindi na nila ito hinayaan pang makalapit muli sa lalaki. She's like Snow white trapped inside the castle with no way out. The girl felt the symptoms of pregnancy. They have no communication of that guy. But now, she's really decided to escape from her parents. She succeeded. She went to that guy's home but she was told that he's at the restaurant. She happily went there. Excited to spill the good knews. But what she saw there broke her heart. She saw the one she loves hugging another girl. Unfortunately, she concluded."

"The guy did everything to contact the girl. But he never got the chance to talk to the girl and explain. Nalaman na lang nung guy na...nagkaanak pala sila nung girl. Nung manganak si girl, iniwan niya yung isa sa tapat ng pinto ng bahay nung guy with a letter explaining na nagbunga yung ginawa nila." Pinunasan niya yung luha niya. I was confused and the hungerness for more information is eating me.

"He was half happy dahil makakasama niya yung anak niya. But he was dying inside, wishing na mabuo ang pamilya niya. 19 years later, nalaman niya na kambal pala ang naging anak nila. They had two daughters. He tried to talk to the girl. But the girl's now a lawyer."

"She sent a restraining order. Kaya hanggang ngayon, hindi makalapit si guy sa anak nila. Ang kaya niyang gawin ay ang mag stalk lang sa anak niya. Wishing that he can hug her tight. She grew as an amazing lady with flying colors. A very beautiful dancer and a loving child."

"The other daughter saw how her father cried. Nanghihinayang na sana tuwing birthday ng mga anak niya ay sana nandun siya. Na sana nandun siya tuwing pasko. Na sana nandun siya nung grumaduate yung anak niya. Na sana nandun siya para bugbugin kung sino mang lakaing magpapaiyak sa anak niya. Kwinento ng tatay lahat ng nangyare sa byhay niya sa anak niyang kasama niya. His daughter's very happy kasi finally, may mommy pala siya. At first, nagalit siya. Sobra. Iniwanan siya ng mommy niya eh. Pero naisip niya, kung hindi naman siya iniwan nito, mas mag iisa ang daddy nila. Because of that, naisipan nung isang anak na, it's time to end up her father's misery." Hindi ko na napigilang umiyak. I'm aware na buhay ng pamilya namin ang ikinekwento niya. And it pains me.

"She talked to her mother. At first, natakot siya. Pero nakilala siya ng mommy niya. Nagsorry siya sa pag iwan nito. And her mom explained her side. At dahil sa anak nilang iyon, naiparating niya sa mommy niya kung ano ba talaga ang nangyare. Her mom was shocked. Blaming now herself why her family grew up apart and broken. Now, she's decided to set things right. She removed the restraining order. And when she told the guy she loved that she removed the restraining order, he went to the airport right away. But unfortunately, an accident happened. And now, the other daughter, which is the one hidden, showed up. Alam na rin niay ang katotohanan. And now, they, all, just prayed that their father will wake up." Umiyak siya lalo. Ako iyak din ng iyak.

Nagulat ako sa pinagdaanan ng magulang ko. Nagulat ako na may kapatid pala ako. Masyadong maraming impormasyon pero gusto kong malaman lahat ng ito.

"I-I thought, I was product of r-rape." Umiling siya.

"No! And never we will be!"

Niyakap ko ang kapatid ko. Ewan ko pero eto ang lumabas sa bibig ko...

"I'm so sorry..."