Magiërs van Avalon

002 || De ondergrondse tempel

Dit was de dochter van de vreemde vrouw die Dave in het dorp was ontvlucht. Maar wat deed ze hier? Waar kwam ze zo plotseling vandaan?

Vragen die snel beantwoord moesten worden.

'H-hoi,' stotterde hij.

Het meisje liep tot aan het hek en bleef daar staan. Ze zei niets terug. In plaats daarvan glimlachte ze.

'Wat doe je... hier?' vroeg Dave. 'Ben je naar iemand op zoek?'

Het meisje schudde haar hoofd.

Waarom zei ze niets? Was er misschien iets met haar stem aan de hand.

'Dus je bent niet op zoek naar iemand?' Dave dacht na wat hij nog meer kon vragen. Als ze nergens een antwoord op gaf, kon hij het net zo goed opgeven.

'Jij hebt met mijn moeder gepraat.' De stem kwam zo plotseling dat Dave ervan schrok. Hij klonk heel melodieus en zacht. Een stem die paste bij de verschijning die voor hem stond.

'Hoe weet je dat?' vroeg hij. 'Waar kom je eigenlijk vandaan?'

'Niet hier,' zei het meisje. 'We moeten weg van deze plek, voordat de anderen in de gaten hebben dat ik gevlucht ben.'

'Wie?' vroeg Dave verward terwijl hij om zich heen keek. 'Zijn er nog meer zoals jij?'

'Zoals ik?' Het meisje trok haar wenkbrauwen op. 'Vind je mij vreemd?'

Moest hij daar eerlijk antwoord op geven? Zijn oma had hem geleerd om altijd beleefd te blijven. No matter what.

'Nee hoor,' zei hij droogjes.

Twee restaurateurs hadden een opening in het hek gecreëerd, zodat de ambulancebroeders het terrein op konden en hun dode collega op konden halen.

'Dit is je kans,' zei Dave tegen het meisje. 'Je kunt door de opening rennen en naar mij komen.'

'Mijn naam is Lyndi,' stelde het meisje zich gehaast voor.

Kort daarna deed ze iets wat de adem van Dave wegnam. In plaats van naar de opening in het hek te lopen, liep ze er dwars doorheen. Precies op de plek waar Dave stond. Het vlechtwerk van het ijzer werd op haar gezicht afgebeeld, waardoor er in haar huid overal schuine vierkanten verschenen. Het leek haar niets te doen, want ze liep gewoon verder.

'Ho, stop!' zei Dave geschrokken. 'Je doet jezelf nog pijn.'

Lyndi lachte alleen maar en zette een laatste stap, waarna ze het hek achter zich had gelaten. De ruiten op haar gezicht en armen verdwenen weer.

Dave controleerde of ergens achter haar een gat was waar ze doorheen was gekropen. Niets. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Dit meisje werd met de minuut vreemder. Eerst verscheen ze zomaar op een plek en vervolgens liep ze dwars door een hek heen.

'Schrik je hiervan?' vroeg Lyndi. 'Had ik je beter moeten inlichten?'

Dave probeerde sterk te blijven. Hij mocht niet laten blijken dat hij wel degelijk was geschrokken. En niet alleen dat, hij was ook erg verward door alles wat er gebeurde.

'Ik maak zoiets als dit niet iedere dag mee,' zei hij.

'Wat?'

'Dat mensen zomaar opduiken en dwars door iets massiefs lopen. Hoe deed je dat?'

'Ik vertel je alles, maar niet hier. Is er een plek waar we ongestoord kunnen praten? Het heeft nogal haast.'

Dave dacht aan zijn schuilplek. Het was een geheim van hem en zijn moeder. Niemand anders wist er vanaf. Het was de enige plek waar niemand hen zou kunnen zien.