Chapter - 44
ဆာစီးနီယာမှာ မျက်စိမှိတ်ထားရင်း အသက်ကိုဖြည်းညှင်းစွာ ရှူရှိုက်နေသည်။ မျက်နှာပေါ်စီးကျထားသော သွေးတို့မှာ မရှိတော့ဘဲ သူမ၏ ဖြူဖျော့သော အသားအရေကို မြင်နေရသည်။ သူမက ဘန်ရဲ့ ဝတ်ရုံအနားသားကို တင်းနေအောင်ဆွဲထားဆဲပင်။ မည်မျှတင်းနေအောင် ဆွဲထားသည်မသိ သူမသတိလစ်သွားလျှင်ပင် လက်လွတ်သွားမည့်ပုံမပေါ်။
"..."
ဘန်က သူ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွေးထွက်သည်အထိ ဖိကိုက်ထားသည်။ သူမမျက်ခုံးနားဆီမှ ပိတ်သွားပြီဖြစ်သော ဒဏ်ရာကို မြင်နေရသည်မှာ ဘန့် နှလုံးသားထဲတွင် မီးတောက်သကဲ့သို့ ပူလောင်နေသည်။ ဆာစီးနီယာကို ထိခိုက်အောင်လုပ်သူများအားလုံးကို သူကိုယ်တိုင်အပြတ်ရှင်းမည်ဟု သူ့ကိုယ်သူဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ အသေသာ သတ်လိုက်ပါတော့ဟု တောင်းပန်ရသည်အထိ နာကျင်ခံစားစေရမည်။
"ကျွန်..ကျွန်မသာ အမသွားမှာကို တားခဲ့ရင် ဟင့် .. ဟင့်"
မေကတော့ သူမကိုယ် သူမအပြစ်တင်နေမိသည်။ စစချင်းက သူမ တုန်လှုပ်ခဲ့သော်လည်း ဆာစီးနီယာက အဆင်ပြေသွားမှာပါဟု ပြောခဲ့သဖြင့် အဆင်ပြေမည်ထင်ခဲ့သည်။ ဆာစီးနီယာက အကုန်အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်ဟု ပြောခဲ့သမျှ အဆင်ပြေခဲ့သဖြင့် ယခုလို အခြေအနေနှင့် ပြန်တွေ့ရမည်ဟု သူမလုံးဝ မတွေးထင်ထားခဲ့မိ။
'ကျွန်မ အမကို ဆွဲထားပြီး တားခဲ့သင့်တာ'
သူမ အချိန်ကိုသာ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ဆာစီးနီယာ ထွက်မသွားခင် တားဆီးခဲ့ချင်တော့သည်။ သူမသည်းခံပြီး မပြောခဲ့မိမှုအပေါ်သာ အပြစ်တင်ပြီး မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် တရစပ်ကျနေရသည်။
"အဆင်ပြေသွားမှာပါ" ဟု ဘန်က ပြောလိုက်သည်။
မေနှင့် ဆာစီးနီယာကို ပြောလိုက်သလိုထင်ရသော်လည်း အမှန်မှာ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဆာစီးနီယာရဲ့ မျက်လုံးများ ပြန်မပွင့်လာတော့မှာ သူစိုးရိမ်နေသည်။ ဆရာဝန်က အားပြတ်သွားလို့ဟု ပြောသော်လည်း ဘန်မှာ အလွန်အမင်းစိတ်ပူဆဲပင်။ သူ့နှလုံးသားမှာ ငရဲမီးများလောင်မြိုက်နေသလိုပင် နာကျင်နေရသဖြင့် ကောင်းသွားမှာပါဟုသာ သူ့ဘာသာ တရစပ်ရွတ်နေမိသည်။
