Belki garip bir yaşam tarzı belki sıradan bir insan olarak devam eden yaşımın 19. senesindeyim, sandığımdan üzere ne benim üstümden yük nede dostlarım ve sevdiklerim üzerinden telaş eksik olmadı. O dertler o telaşlar arasından tabiikide beklediğim ilgiyi alamadım. Ne kadar sınırları zorlasamda ne istediğim kadar sevilebildim ne sevmek istediğim kadar bana izin verdiler. Hayat resmen taşşak geçti benimle nasıl desem. Ya bi insanı seversin ve tek bi lafı seni yıkabilir öyle değil mi ? ama o bunu asla anlamaz beynini siktiğim işte böyle oldu çoğu zaman ne kadar kıran taraf olarak gözüksemde hep içimi dökmemden ötürü görünmeyen taraf olarak içten kırılan ben oldum. Zaten bir kalenin içten çökmesi daha kötü değilmidir? Ve sonra insanoğlunun sıradan ve sahte hayatından kaçmak istedim bu zor olsa bile uzak durmak istedim. Farklı kılındım, zibidi ve serseri oldum insanların gözünde ama kulak arkası edip yoluma devam ettim. Ve zorda olsa bu anlamsızlıklardan kurtulmak artık birşeyleri yoluna koymak istedim. Çabuk sıkıldım çabuk bağlandım çabuk yoruldum herşey çabuk oldu peki ya acıları? acılar neden çabuk geçmedi? neden çabuk geçmedi yaralar? işte bana bu anlamsız geldi saçma geldi ama ben hep anlamsızlıklardan bi anlam çıkarmak istedim.
