《អាស៎ៗ...ណាម...ណាមជុនកុំដើរលឿន》លីនហ្វាស្រែកថ្ងូរកាន់តែញាប់ខណ:ដៃខ្វាចខ្នងណាមជុនបន្សល់ជាស្នាមឆ្កូតជាច្រើនព្រោះអារម្មណ៍ស្រើបស្រាល រាងកាយនាងរលាក់ចុះឡើងទៅតាមដំណើររបស់គេដែលដើរឡើងពីអាងទឹកយ៉ាងលឿនធ្វើឲភាពរឹងមាំគេវាយលុកអត់ឈប់ឈរ។
《ក្រែងនាងរងារឬ?ទើបខ្ញុំប្រយ៉ាប់បែបនេះ》គេហារស្ដីហាក់បារម្ភតែការពិតមិនមែនបែបនោះគឺគេចង់ធ្វើបាបនាងទៅវិញទេ វិនាទីបន្ទាប់គេដើរកាន់លឿនជាមួយអារម្មណ៍ដែលសុខស្រួល ចំណែកលីនហ្វាហារស្ដីលែងចេញគិតប្រឹងឱបខ្នងគេជំហរមាត់ថ្ងូរជាមួយអារម្មណ៍អួលៗបូកសុខស្រួលពិបាកបរិយាយគ្រាន់តែដឹងថានាងស្ទើរតែបញ្ឈរភ្នែកឡើងលើទៅហើយ ព្រោះអារម្មណ៍មួយនេះវាវិសេសវិសាលខ្លាំងពេក។
ណាមជុនបន្តពរលីនហ្វាទាំងកាយពួកគេទាំងពីរននលគកហើយទទឹកជោគជាប់គ្នាស្អិតចូលក្នុងផ្ទះដែលស្ងាត់ច្រងំគ្មានមនុស្សសូម្បីម្នាក់ដោយសារណាមជុនដេញអ្នកបម្រើឲទៅផ្ទះតូចអស់ ព្រោះគេស្មានដឹងទុកជាមុនហើយថានឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង វិនាទីបន្ទាប់គេក៏បន្តដំណើរឡើងទៅបន្ទប់ខាងលើតាមជណ្តើរខណៈដៃឱបគូទនាងជាប់មិនឲរើខ្លាចរបូតកូនប្រុសចេញពីកូនស្រីរបស់នាង។
《អាស៎ៗ... ដាក់ខ្ញុំចុះធ្លាក់ស្លាប់ឥលូវហើយ》លីនហ្វាស្រែកទាំងភិតភ័យនៅពេលគេបន្តពរនាងឡើងតាមកាំណ្ដើរមិនព្រមឲចុះ នេះបើធ្លាក់បាក់ករស្លាប់ទៅគិតយ៉ាងម៉េច?ហើយស្លាប់ដោយសាររឿងបែបនេះ...ក្នុងសភាពបែបនេះទៀតនាងយកមុខទុកឯណា?
《សឺត!! ឱបតែករខ្ញុំឲជាប់ទៅ បើចង់រស់បន្ត》ណាមជុនប្រាប់នាងទាំងសង្រ្គឺតជើងធ្មេញ បន្តពរនាងជាប់ឡើងតាមកាំជណ្តើរធ្វើធម្មតាដូចគ្មានធ្ងន់សូម្បីបន្តិច។
《អាស៎...អាស៎》ដោយសារគេឡើងជណ្ដើរទើបធ្វើឲកូនប្រុសគេវាយលុកនាងកាន់តែខ្លាំងនិងជ្រៅជាងមុនបន្ថែមទៀត លីនហ្វាទប់សម្លេងមិនបានទើបនាងថ្ងូរមកទាំងខ្លួនរឹងស្ដូកមិនហ៊ានបម្រាស់ខ្លាចធ្លាក់ទៅក្រោមព្រោះពួកគេឡើងបានពាក់កណ្ដាលនៃជណ្ដើរទៅហើយ។
+បន្ទប់
《អាស៎...ណាមជុនដាក់ខ្ញុំចុះទៅ》មកដល់ក្នុងបន្ទប់ទៅហើយគេនៅតែពរនាងជាប់ឈរនៅកណ្ដាល ទើបនាងអត់មិនបានវាយខ្នងគេតិចឲដាក់ចុះ។ណាមជុនមិនតបក៏ពរនាងទៅទម្លាក់នៅលើពូកហើយឡើងទ្រោបពីលើនាង ជាមួយកែវភ្នែកស្រេកឃ្លានបែបរោគចិត្ត។
《ឆាប់...ឆាប់ដកចេញទៅ》លីនហ្វាងាកមុខទៅម្ខាងទាំងអៀនខ្មាស់យកដៃច្រានទ្រូងគេចេញតិចៗ ព្រោះមិនដែលឃើញគេសម្លឹងនាងបែបនេះ ហើយនៅក្នុងសភាពបែបនេះទៀត អួយអៀនណាស់ ម៉េចបេះដូងលោតលឿនម្លេះ។
《ថ្នាំអស់ឫទ្ធិហើយហេស៎? ជុប៎》គេមិនស្ដាប់តាមនាង ហើយថែមទាំងឱនមកស្រង់ក្លិនដ៏ក្រអូបនៃថ្ពាល់នាងថែមទៀត ដើម្បពង្វក់នាងឲទោរទន់សារជាថ្មី។ ទើបធ្វើឲនាងត្រូវខាំមាត់ទប់ស្នាមញញឹម ដោយសារកាយវិការទន់ភ្លន់របស់គេ នាងស្ទើរលង់ទៅហើហ។
《អស់ហើយ》លីនហ្វា
《អាស៎...ធ្វើ...ធ្វើអី?》គ្រាន់តែនាងឆ្លើយភ្លាម គេស្រាប់តែស្ទុះលូនចុះមកចន្លោះភ្លៅនាង ចាប់ជើងនាងឲបញ្ឈរជង្គង់ជាអក្សរវីធ្វើថែមទៀត ទើបធ្វើឲនាងរហ័សឈ្ងោកមើលគេទាំងស្រឡាំងកាំងហាក់មិនយល់។ ណាមជុនមិនតបគិតតែពីងើយទៅសម្លឹងមុខនាងដែលមិនដឹងខ្យល់អីរបស់នាងទាំងក្រវីក្បាលហួសចិត្ត មុននិងឱនក្បាលទៅរកស្រទាប់ផ្កាដល់ផូរផង់របស់នាង។
《អាស៎...ណាម...អាស៎》លីនហ្វាងើយក្បាលកន្រ្តាក់រមួលខ្លួនភ្លាមៗ នៅពេលត្រូវណាមជុនប្រើអណ្តាតដ៏ស្ទាត់ជំនាញរបស់គេប្រលែងលេងជាមួយកូនស្រីរបស់នាង គេក្រវាសអណ្តាតដែលក្តៅឧណ្ឌៗនោះលុកលុយចុះឡើងឆ្វេងស្ដាំ ធ្វើឲនាងស្ទើរតែឆ្កួតវង្វេងនឹងអារម្មណ៍មួយនេះទៅហើយ នាងមិនដឹងគួរហៅវាថាជាឋានសួគ៌ជាន់ទីប៉ុន្មាននោះទេ តែនាងដឹងតែម្យ៉ាងគឺនាងមិនចងឲគេឈប់ធ្វើចលនាឡើយ នេះឬ? " កាមារម្មណ៍ " ។
《គ្រូក!! ផ្អែមណាស់》ណាមជុន
គ្រូក!! ផ្អែមអីគេបង??
#ឧត្ដមភរិយាបណ្ដូលចិត្ត
THANK FOR READ 🖤
YOU ARE READING
ឧត្ដមភរិយា បណ្ដូលចិត្ត
Short Storyវគ្គ៖ ស្រើបស្រាល ~គ្រូក!! ផ្អែមណាស់~ មិនណែនាំសម្រាប់អ្នកអានអាយុក្រោម18ឆ្នាំនោះទេ
