Crown Of Dancing Starlight (Maite Katha #2) ✔️

ika-14

Ikalabing-apat

Once again

-

I thought I was gonna be dipped into the endless hellfire of hell as Cosimo Xumetra sat in front of me. Subalit sa kung ano mang pagpapala ay naputol ang kung ano mang sasabihin o gagawin niya sa akin dahil sa dumating na panauhin, at lumipat sila sa loob ng naka-kurtinang cuarto dito sa loob ng cabana. Mahigit isang oras din iyon.

   I was forced to listen to their strict business voices, because the sounds trailed easily around the luxurious cabana. But when Nate appeared, it's as if I was being saved. Once again.

   Natigil ang usapan nina Cosimo Xumetra at ang panauhin niya sa narinig na pagpasok. Nate took me in his arms and carried me as if I was lightweight and in a way that I never really processed when I was out of that place the soonest.

   And if Nate didn't burst in the minute before I broke, I knew I was gonna break one way or another.

   Binaba niya ako, hindi namalayan na nasa kalagitnaan na pala kami ng dalampasigan. "Stay."

   I shook my head even if I felt faint, dulot na ng hindi ko pagkain kasi diniretso agad ako nina Luni dito sa Punta Arena. "Kailangan kong umuwi kay Cecil."

   Nate's brows drew together even if I can form a strain into his features, na tila ba nahihirapan siyang panoorin ko. "Even just for once. Stay. Sa guest villa na kinuha ko para sa'yo. Kailangan mo ng pahinga, Maharlika."

   Sinubukan kong ngumiti, pero hindi ngiti ang istilo n'on at dahan-dahang bumitaw sa kanya. It suddenly pains me to turn my back. It suddenly pains me to walk away from him, pero kinaya ko. Hindi ko alam kung paano niya ito nalaman. Kung paano niya ako nahanap at ano pa ang alam niya na hindi ko alam.

   I don't want him to misunderstand.

   I needed his help.

   Kaya ako babalik sa umaga upang ipagpatuloy iyon kahit na sinimulan nang mabuhay ng takot sa dibdib ko, kaya napaisip ako. Was leaving Nate there and not accepting his entreat a misunderstanding?

   I worried, kaya sa kinabukasan ng umaga ay nandoon ako para hanapin siya. Isa ang natagpuan ko.

   One that repossessed the dithers that I felt from last night.

   Kostya.

   "Love!" Ngumiti siya sa pagtawag sa'kin, at mula sa golf cart ay bumaba siya upang malapitan ako. "Great. Papunta na sana ako sa guest villa na sinabi nila sa'kin na pinanatilihan mo. Good thing you're here."

   "Kostya. . ."

   He smiled again, at huminto na ng buo sa harap ko. He wore a light blue polo shirt and white pants, hinting me of his sudden refreshing approach.

   "I was about to ask you to join me for breakfast."

   Naunahan niya akong tawagan si Nate sa lobby landline, and I've already had breakfast. Subalit wala akong nagawa kundi magpaunlak. Siya ang unang lumapit sa'kin ngayon.

   Sinulyapan ako ni Kostya sa unang pagkakataon nang umupo kami sa table ng isang nalalapit na bohemian restaurant.

   Itinigil ko ang kakahawak sa menu, at tinitigan siya.

   He was in a good mood. And I wondered if those days away in Manila gave him more energy and purpose to do this heir and ascension thing. I thought of Nate, at mabilis lang nagpangyari sa isipan ko na hindi ko na agad mabura ang hitsura niya nang iniwan ko siya kagabi. I had the urge to see him that moment, subalit sinapian din agad ako ng realidad na nandito sa harap ko ang taong gusto kong masukbit, subalit siya naman ngayon ang iniintindi ko.