The world has always sparked my dream. That the ideal love tale will find its way to you. I envy everyone who find their happily ever after. Unfortunately, it was not meant for me; not everyone has a happy ending.
Pag malungkot ka umiyak ka. Ang madalas na payo ng ulan sakin dahil maginhawa at mababawasan daw ng pag iyak ang bigat na dinadala ng puso mo. Ngunit sa akin hindi ganun kadali ang gawin ito sapagkat naubos na yata ang mga luha ko, sana'y ganun din sa sakit na nararamdaman ko. Napangiti ako ng mapait habang nakahawak sa suot kong kwintas at unti-unting inaalala kung paano nagsimula ang mapait naming istorya.
It was a cold morning of December when my mom kept buzzing loudly to wake me up like alarm clock. "Amira! Honey, get up. We're having visitors." I assumed my room was gloomy because the weather was gray and I could hear the heavy rain. Akala ko ay sa wakas makakatulog na ako ng mahaba at mahimbing ngayong Christmas break ngunit akala ko lang pala iyon. Wala na akong nagawa kundi bumangon at maligo upang matulungan siya sa paghahanda. Bibisita ang matalik niyang niyang kaibigan na galing ibang bansa na matagal na niyang hindi nakakasama, kaya naman ganun na lang siya maging kaabala. I started helping her in making her specialty cheese cake and make the mango shake.
After that, I just back to my room. Out of boredom I decided to go outside because the sun seems to appear. "Ma, punta po muna akong Baypark." Pagpapaalam ko sa kaniya at pumayag din naman siya agad. Nag suot nalang ako ng hoodie jacket at jogger pants. I also brought my phone and earphone. I kissed her on the cheek before leaving the house.
I was enjoying the view of the sea in the Baypark when I noticed a man sit on the other bench. A tall guy with good-looking pleasing appearance. He looks like a prince. Sa sobrang tagal ko yatang nakatingin sa kanya ay napalingon na siya sa akin, bigla naman akong napaiwas ng tingin sa hiya. Gusto ko pa sana ulit siyang tingnan ngunit nagsimulang pumatak ang mga ulan. Dali-dali akong tumayo at tatakbo na sana ng may biglang magpayong at tumabi sa akin. "You left your earphone," napalingon ako sa kaniya at biglang inabot ang earphone ko na basa na.
I couldn't utter a word because still quiet shock about his presence. Tinanggap ko naman ito at nagpasalamat. Nagpasiya na rin siyang ihatid ako sapagkat medyo lumalakas ang ulan at pumayag naman ako dahil na rin sinabi kong malapit lang naman ang bahay ko. After ten minutes of walking silently. We're getting close to my home when I noticed a car parked in front of our gate. The car seems like it belongs to the guest. Magpapasalamat na sana ako nang bigla siyang magsalita. "Oh! ito pala bahay mo?" Parang hindi makapaniwala na yoon nga ang bahay ko.
He then explained that his mother is inside of our house. So he's the son of my mother's friend. Pinatuloy ko siya sa bahay dahil umuulan pa. Nang makapasok na kami biglang napatingin at napatigil sa pagkukwento han sina mama at ang kaibigan niya. Kinuwento namin kung paano kami nagkakilala at kung paano siya napunta sa lugar na iyon. They were happy because it looked like we would become friends. We eventually got involved in their conversation, and that's when I found his name was Rex. We had a great time and laughed a lot towards the end of the day.
After a few months they visit often. Rex confesses his feelings towards me and decided to court me. Walang araw na lumipas na hindi ako naiinlove sa kanya at maraming dahilan para hindi mahulog sa isang katulad niya kahit na may pagkakataon na ang weird na niya sa sobrang lambing niya sa akin. "Umuulan nanaman, ang ganda lang ng panahon kanina ah.'' Napansin ko nang makalabas kami sa simbahan sapagkat kanina lang ay maganda pa ang sikat ng araw bago kami sumimba. "Napapansin ko sa tuwing magkasama tayo ay umuulan, what do you think Amira?" He said while looking at the rain falling.
Naging mabilis ang takbo ng oras sapagkat sa loob ng dalawang buwan na paghihintay niya sakin. "Will you be my girlfriend?" I finally said yes to him in the Baypark, where we first met. In the middle of the joyful rain there was a sudden music playing. He offered his hand to me and asked, "Pwede ba kitang isayaw sa gitna ng ulan, Amira?" people were watching us as we get wet by the cold and fine rain. I did not hesitate to agree. Maraming nangyari magmula nung mga araw na iyon. Ano man ang mangyari ay nandyan kami para sa isa't-isa sa hirap man o saya. He also gave me the necklace I'm wearing now on that day, and I promised him I'd wear it every day. I'm so happy that I've finally found him, my prince. He gave me such a happiness that I never thought I would experience. But that happiness didn't last forever. Hindi ko alam kung bakit ganun siya kabilis ibigay sa akin ay ganoon din siya kabilis kuhain sa akin.
"I promise, I'll marry you even the rain won't stop." Sa tatlong taon naming pagsasama, hanggang ngayon ang mga katagang yun ang pilit kong pinanghahawakan kahit na kasing labo na ng kulay abong kalangitan ang mangyari ito. It still fresh as my scar. The pained he left me three months ago when he passed away of leukemia. I admire him for fighting for more than two years, but it pains me to see him struggling, and I assume he fights because he can't leave us. Ang paglisan ng ulan ay siya ring paglisan niya. Kaya naman sa huling pahina na aming istorya ay nandun ako kasama siya. Sa istoryang kailanman ay hindi mabubura.
"Jarex, halika na anak." Today is our third anniversary, bumisita ako ngayon dito sa Baypark at iniwan ang puting bulaklak sa madalas na naming upuan noon. Itong lugar na ito ay saksi sa aming pagmamahalan at parte ng aming mga alaala. Dito namin binuo at sinimulan ang lahat. Ngayon mahirap ngunit kakayanin kong magsimula sa panibagong kwento ng buhay ko, kasama ang isa sa mga dumating at ibinigay sa akin ng mawala ka. Rex, salamat kasi hindi mo ako pinabayaan na nag iisa. I thought our story had a sad ending, but my one and only rain, you've given me another reason to begin a new one, a new story that you and I both know will end happily ever after.
THE END
