Someone Like You

...Μάθιου {35}....

Δεν ήμουν έτοιμος να μπω στο δωμάτιο της Έμιλυ.Το μόνο που μου είχε πει η νοσοκόμα στο τηλέφωνο ήταν ότι βρισκόταν σε ένα τροχαίο ατυχημα. 
Δεν μου είπε περισσότερες λεπτομέρειες.  Δεν μου είπε σε τι κατάσταση βρισκόταν. Ήταν συνδεδεμένη με τόσα καλώδια και σωλήνες που δεν μπορούσα να τα μετρήσω όλα. Ήδη σχηματίζονταν μώλωπες στο δέρμα της και υπήρχαν επίδεσμοι που κάλυπταν τόσα πολλά σημεία. 
«Είστε ο κύριος Λόκγουντ;» 
Μια φωνή φώναξε από πίσω μου και γύρισα και βρήκα μια νοσοκόμα ντυμένη με μία σκούρα μπλε ενδυμασία.
«Ναι».  Καθάρισα τον στεγνό λαιμό μου.  «Ναί.Αυτός είμαι.»
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της πριν περάσει γύρω από το κρεβάτι της Έμιλυ και ελέγξει τα μηχανήματα που ήταν συνδεδεμένα μαζί της. 
«Είναι καλά;»
Κοίταξα γύρω από το δωμάτιο. 
«Είναι πολύ νωρίς για να ξέρεις τι ζημιά έχει γίνει, αλλά ναι, η γυναίκα σου θα πρέπει να είναι καλά.»
Πάτησε ένα κουμπί σε κάποιο μηχάνημα που αντλούσε φάρμακο στην Έμιλυ.  «Δεν είναι η γυναίκα μου.Είναι η πρώην...δεν έγινε γυναίκα μου τέλος πάντων.»γέλασα αμήχανα.
Τα μάτια της νοσοκόμας έγιναν μεγάλα, αλλά γρήγορα συνήλθε με ένα χαμόγελο.  «Συγγνώμη.Απλώς το υπέθεσα επειδή σε ζητούσε.»
«Με ζήτησε;» 
Το στήθος μου σφίχτηκε στα λόγια της.  Μπορεί η Έμιλυ και εγώ να μην κρατήσαμε, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν την αγάπησα μια φορά.
«Ναί.Ήταν πολύ μεθυσμένη όταν την έφερε το ασθενοφόρο, αλλά σε απαιτούσε.Το όνομά σου ήταν απλώς η μόνη πληροφορία που μπορουσαμε να πάρουμε από τα άτομα που την έφεραν.»
Ίσιωσε την κουβέρτα που ήταν πάνω από την Έμιλι καθώς μιλούσε.
«Έπινε και οδηγούσε;»
Αυτό δεν ακουγόταν σαν την Έμιλυ. 
Δεν θα έκανε ποτέ κάτι τόσο απερίσκεπτο.
«Ναι.Το όχημά της, δίπλωσε στα δύο, αλλά ήταν η μόνη που συμμετείχε.
Δόξα τω θεώ.»
Πέρασα τα δάχτυλά μου μέσα από τα μαλλιά μου και κοίταξα την Έμιλι.  Έμοιαζε τόσο εύθραυστη ξαπλωμένη σε εκείνο το κρεβάτι του νοσοκομείου.
«Θα ξυπνήσει σύντομα.Πριν από λίγες ώρες της έδωσα κάποιο παυσίπονο που την έκανε να νυστάζει.»
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου καθώς μιλούσε η νοσοκόμα.
Γιατί να πίνει και να οδηγεί;
Τι την έκανε τόσο απερίσκεπτη;
Λίφο μετά με χτύπησε.
Εγώ!
Οι ενοχές με πλημμύρισαν και προσπάθησα να δώσω προσοχή καθώς η νοσοκόμα συνέχιζε να μιλάει για διάσειση και γρατσουνιές. 
Δεν θα είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο. 
Πριν ακυρώσω τον γάμο μας και ραγίσω τη γαμημένη καρδιά της. 
«Πρέπει να τηλεφωνήσω στην οικογένειά της». 
Κάθισα δίπλα στην Έμιλυ και πέρασα το χέρι μου πάνω από το δικό της.
«Εντάξει.Θα σου δώσω λίγο χρόνο μόνος.»
Η νοσοκόμα έκλεισε την πόρτα πίσω της και ένιωσα ότι πνιγόμουν.Ήθελα να ήμουν ακόμα στο σπίτι στο κρεβάτι με την Χάρπερ, αλλά αυτή η σκέψη με έφαγε από ενοχές. 
Η Χάρπερ είχε δίκιο για μένα από την αρχή, τα γάμησα όλα. 
Είχα δύο κορίτσια που με αγάπησαν πραγματικά σε αυτή τη ζωή και ράγισα και τα δύο.
Καμία τους δεν το άξιζε. 
Καμία από τις δύο δεν θα έπρεπε να ήταν ποτέ μαζί μου.
Ήμουν η καταστροφή τους.