The Secret Of My Heart

Chapter 1

Μπήκα σιγά σιγά στο δωμάτιο της. Τα βήματα μου δεν ακοιγόντουσαν καθόλου, το μόνο που ακούστηκε ήταν το τρίξιμο της πόρτας. Το βλέμμα μου γύρισε αμέσως προς την μεριά της, καθόταν εκεί με κλειστά μάτια, συγκεντρωμένη και βυθισμένη σε έναν άλλο κόσμο. Αυτή ήταν η μόνη ευκερία για να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου, δεν μπορώ να πω πάντα μου τα έδινε αλλά πρώτα μου έλεγε πάντα τα ίδια, να προσέχω, να γυρίσω νωρίς και πάντα να ελέγχω τον θυμό μου..Κάθε φορά τα ίδια! Και κάθε φορά έμπαινε στο μυαλό μου για να δει που βρίσκομαι, τι κάνω και με ποιον..Είναι τόσο ενοχλητικό να μην μπορείς να μείνεις μόνη σου έστω και για λίγο. Και δεν είναι μόνο η μαμά που μπαίνει στο μυαλό μου, είναι και τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια, πάντα σε διατάζουν, εξασκούνται πάνω σου και δεν σε αφήνουν ήσυχη.

Ο θόρυβος της πόρτας δεν την ενόχλησε καθόλου, συνέχισε να κάθεται εκεί με κλειστά μάτια απόλυτα συγκεντρωμένη. Πήγα δίπλα της και πήρα τα κλειδιά, βγήκα με τον ίδιο αθόρυβο τρόπο. Για μια φορά κατάφερα να κάνω κάτι χωρίς να το καταλάβει.

"Μην αργήσεις, να προσέχεις και να ελέγχεις τον θυμό σου!" Ακούστηκε η απαλή φωνή της από το δωμάτιο. Η φωνή της τόσο απαλή αλλά τόσο επιτακτική.

"Ευχαριστώ που μου κσταστρέφεις και αυτή την έξοδο! " είπα νευριασμένη και βγήκα έξω. Μπήκα στο μαύρο ABT Audi R8 της μαμάς και μέσα σε ένα λεπτό εξαφανίστηκα. Μία απλή βόλτα στο σινεμά ήθελα να πάω με την φίλη μου την Raven αλλά και αυτό έπρεπε να το μάθουν όλοι! Τελικά είναι πολύ δύσκολο να είσαι βαμπιρ!

Ναι βαμπίρ, αυτό είμαι! Αυτό γεννήθηκα. Η ιστορία μου είναι η εξής...

Πριν από μερικούς αιώνες κάτι συνέβει στην κυρία Amelia, στην μαμά μου..Δεν ξέρω το γιατί και το πως έγινε βαμπίρ. Κόλλησε στα 34 χρόνια της για πάντα! Δεν μου έχει μιλήσει ποτέ για τους γονείς της, για το αν είχε συζυγο, για την ζωή της, το μόνο που μου έχει πει είναι πως δεν είμαστε όπως πιστεύουν οι άνθρωποι ότι είμαστε.

Διάφοροι μύθοι, ιστορίες, ταινίες, όλα αυτά είναι ψέματα. Το μόνο που ισχύει είναι ότι τρεφόμαστε με αίμα. Μπορούμε να φάμε τα πάντα όπως μακαρόνια, παγωτό, σοκολάτες απλά δεν μπορούμε να τα γευτούμαι, νιώθουμαι λες και δεν έχουμε φάει τίποτα. Μόνο το αίμα μας κρατάει δυνατούς! Αλλά δεν είναι απαραίτητο να είναι από άνθρωπο. Ίσως του ανθρώπου να είναι λίγο πιο νόστιμο. Είναι σαν να βάζεις σε ένα πεινασμένο άνθρωπο να διαλέξει ανάμεσα σε ένα τραπέζι με λαχανικά και ένα τραπέζι με όλα τα καλά, οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο νους ενός ανθρώπου. Από ποιο τραπέζι θα ετρωγε; Εγώ πάντως διάλεξα τα λαχανικά. Δεν έχω πιει και ούτε πρόκειται να πιω ανθρώπινο αίμα! Προτιμώ το αίμα ζώου.