Düz Zihinler (Flat Minds) Bill Cipher Hikayesi

Bölüm 12: Ev

Yazar Notu
Ee. Axolotl'nin Dipper ve Mabel ve Zaman Korsanı'nın Laneti'nde Bill hakkında söylediklerinin ardından, tabii ki böyle bir şey yazmalıydım.

Axolotl ile ne yapacağım hakkında gerçekten üstünkörü bir fikrim vardı ve dostum, bu beni hafifçe dürtmeyi bırak, doğru yöne sürükledi.

Benim Notum
Şeyy, merhaba. Ben geri geldim. YKS geçti, başka bir sürü sınavım geçti ve artık teknik olarak liseden mezun oldum. Dürüst olmak gerekirse tuhaf hissediyorum, söyleyecek bir şey bulamıyorum. Aklımdan geçen tek şey buraya gelip çeviri yapmayı ve başkalarıyla Gravity Falls hakkında konuşmayı ne kadar özlediğim. Yani, iyi okumalar...

Bölüm 12: Ev

Kabus Gerçekliği'nde bir nokta vardı ki Bill Cipher kendini orada dikkate değer derecede sık dolanırken bulurdu.

Kolay değildi, boyutunda spesifik bir noktayı bulmak: gerçeklik sürekli dalgalanırdı, parçalanır ve geri gelirdi ki bunun hiçbir mantığı veya düzeni yoktu, ama bunun onun için pek az önemi vardı. Eğer bu bir gerçekliktiyse, o bunun kralı ve tanrısıydı. İçindeki her şeyi onun isteğine göreydi, ve içindeki herhangi bir şeyin herhangi bir zamandaki yerini biliyordu. Zaman artık aktığından değildi- favori uyumsuzlar çetesi o yaşamaya devam ederken yaşlanıp ölse çok kötü olurdu, ne de olsa.

Bahsi geçmişken, eski yaşlı Kryptos sinsilikte düşündüğünün yanına bile yaklaşamıyorduç

"Beni takip ettiğini bildiğimi biliyorsun değil mi?" dedi arkasını dönmeye tenezzül etmeden, hala varış noktasına doğru süzülüyordu. İrkilmiş küçük bir ses geldi, ve hafif utanmış bir gülüş. Birkaç an sonra, Kryptos yanında süzülüyordu.

"Üzgünüm, gözetlemek falan istememiştim. Sadece geçtiğini gördüm, ve sen şey görünüyordun-"

"Havalı?"

"... Dikkati dağılmış."

"Ne, yani havalı olduğumu düşünmüyor musun?" dedi Bill, mümkün olduğu kadar alınmış görünmeye çalışarak.

Kryptos kollarını kaldırdı. "O da. Yani, uh... neden durduk?"

Bill omuz silkti. "Çünkü geldik," dedi, önlerinde uzanan şeye işaret ederek -ki kesin konuşmak gerekirse hiçlikti: yüzen renk ve değişen karanlık maddelerin arasında moloz ve aşırı büyümüş bitkiler. Bir şeyi açıklama zahmetine girmedi, çünkü gerçekten, Kryptos'un burada olmaması gerekiyordu. Kollarını basitçe kaldırdı ve karanlık maddeden bir şey yükseldi -uzun zaman önce gitmiş olan bir boyutta çok sade ve tanıdık bir görüntü olmuş olan bir şey.

"Hey, bu- bu senin evin mi?"

"Yup," dedi Bill, gözü sekizgen yapıya sabitti, gri duvarlara ve siyah ön kapıya. Kendine yaptığı sarayla kıyaslanamazdı bile. Yine de... "Gidebilirsin, bu arada."

"Huh?"

"Kaybol."

Kryptos'un en iyi özelliği, eğer hiç vardıysa, ipucu almakta ve tartışmadan uygulamakta hızlı olmasıydı. Anahtardeliği'ni fırında unutmakla ilgili bir şeyler mırıldandı ve hızlıca ayrıldı. İyi çocuk.

İçeride, her şey eskiden olduğu gibi yaratılmıştı, son detayına kadar. Oturma odasında çok durmadı- etrafa bir bakış atmaya yetecek kadar- ardından bir koridora yöneldi, bir kapının önünde durdu. En berrak şekilde hatırladığı odaydı, ve bu sıradışıydı -çünkü, hatırladığı kadarıyla, bu hiçbir şey için kullanılmamıştı: hep kilitliydi, ve ebeveynleri ölüp burayı gizli buluşmalar için kullanmaya başlamadan önce, hep kilitliydi.