The Twin

Hoofdstuk 10

Het is weer tijd voor school. Ik maak me zorgen, Anne en ik hebben Jeff niet meer gesproken of gezien sinds hij mijn huis uit is gestormd. Ik heb buikpijn van angst en van zenuwen terwijl ik fiets naar de plek waar we altijd afspreken. Anne staat er al, maar Jeff is nergens te bekennen. 'Ik kreeg vanmorgen een bericht,' zegt Anne en ze laat me het bericht lezen: 'Ik fiets niet mee, spreek jullie wel op school. Maak je geen zorgen x Jeff' ik knik langzaam en Anne stopt haar mobiel weer weg. 'Blijkbaar is er niks aan de hand,' ze probeert optimistisch te klinken maar we weten beide dat ze dat niet is. Onderweg naar school begin ik me langzaam wat te ontspannen, op school kan Youri me niks maken maar als we aankomen en ik zie hem staan gaat er toch wel een golf van angst en misselijkheid door me heen. 'Gewoon doorlopen,' sist Anne en ze loopt langs de groep jongens. Ik wil hetzelfde doen maar Youri pakt me bij mijn arm en sleept me mee de hoek om. Vol met angst kijk ik hem aan. 'Sorry,' zegt hij hees en hij laat me meteen los en loopt weg. En ik sta daar maar, ik snap er echt niks meer van. Hij zou boos moeten zijn, hij zou me moeten kapotmaken omdat ik het heb verteld maar het enige wat hij zegt is sorry. Langzaam loop ik weer naar Anne die bezorgd staat te wachten. 'Hij zei sorry,' zeg ik kort en ik loop het schoolgebouw in, in shock.

Jeff komt naar me toe gelopen. 'Wat heeft hij gezegd?' zijn ogen glimmen van plezier. 'Hij zei sorry. Wat heb je gezegd? Hij zou enorm boos moeten zijn!' zeg ik een beetje boos. 'Hij was eerst ook heel boos maar toen heb ik gedreigd om zijn leven kapot te maken en om hem een paar klappen uit de delen. Je zou het niet zeggen maar zoveel lef heeft dat ventje niet,' grijnst Jeff en zonder dat ik het weet vlieg ik hem om de hals. 'Mijn held,' fluister ik en ik voel Jeffs warme handen om mijn middel. Een seconde van pure spanning kijken we elkaar aan maar dan wend ik mijn blik af, dit kan niet. Nog niet.

De rest van de dag hoor ik gelukkig niks meer van Youri maar wel van Milou. In de pauze komt ze naar me toe, ze lijkt woest. 'Waarom heb je me niks verteld?!' ze praat zacht maar ze is boos, ik merk het. 'Wat niet verteld?' vraag ik kalm. 'Youri,' zegt ze grimmig. 'Wat weet jij over Youri en mij?' vraag ik een beetje angstig. 'Jeff heeft me verteld wat hij bij je heeft gedaan, ik maak hem kapot Char geloof me,' zegt ze terwijl ze om zich heen speurt. 'Hoeft niet hij heeft al sorry gezegd,' zeg ik nonchalant. 'Ja lekker makkelijk, als iedereen op je gaat haten en je aan gaat spreken sorry zeggen. Wat een lafbek is het ook,' snauwt ze en haar ogen zoeken nog steeds Youri. 'Jeff heeft hem ook al aangepakt,' probeer ik nog. 'Maar ik ben je zus dus ik doe het ook nog een keer,' zegt ze en dan loopt ze weg.

De dagen daarna verlopen rustig, ik heb geen last meer van Youri en alles lijkt weer goed te komen. Milou is weer haar gemene zelf en met Jeff en Anne gaat het ook weer goed.

'Char! Heb je zin om wat te doen vanmiddag?' Jeff komt naar me toegelopen. 'Ja, lijkt me leuk!' lach ik. 'Wat gaan we doen?' 'Heb je zin om na school mee te gaan naar mijn huis? Gewoon hangen misschien een filmpje kijken?' vraagt Jeff, zijn ogen glanzen. Ik knik, 'mooi wacht op mij bij je kluisje na school dan neem ik je meteen mee,' 'tot straks!' roep ik hem na en dan loop ik naar de les.