De spreker

03 - June

Opgewekt had June het toilethokje weer uit gelopen. Benjamin leek haar oprecht een leuke jongen met wie ze leuke gesprekken kon voeren. Deze blijheid was echter gelijk weg toen ze terug het café in liep en zag dat haar jas en tas alleen over de kruk hingen zonder enige persoon erbij. Ze had even rondgekeken, misschien was hij wel nog wat te drinken gaan halen. Stil was ze weer gaan zitten en dronk haar laatste slokje koffie. Het kon natuurlijk ook gewoon zijn dat Benjamin even naar het toilet was. Hoewel, zo lang was June niet weg en dat kon hij dan toch wel even ophouden? Beteuterd keek ze naar de kruk naast haar en besloot toen maar haar weg naar huis te maken. Wie was die jongen om te denken dat hij haar zomaar achter kon laten?

De volgende ochtend had June zichzelf haar bed uit gesleept, zich in beschaafde kleding gehesen en vervolgens zo snel mogelijk haar weg naar het station gemaakt.

Met haar handen in haar zakken stond ze te wachten op de trein. 10 uur 's ochtends op zaterdag, alleen om de familielunch om 12 uur bij te kunnen wonen.

Haar oma was toch oud, die kon dan toch ook wel uitslapen?

Toen ze na behoorlijk wat reistijd, vertragingen en zelfs een overstap eindelijk bij het restaurant aan kwam waar de verjaardag gevierd zou worden, viel het June op dat het behoorlijk veel weg had van het café van gisteren.

Wat als ze Benjamin hier tegen zou komen?

Nee, doe normaal. Dit is een verjaardag met haar familie en daar zou ze geen wildvreemde tegen komen. Ze sloeg zichzelf in haar gezicht en vervloekte dat ze aan hem dacht. Ze kende hem nog niet eens een dag en toch zat hij al sinds het moment dat ze terugkwam van het toilet gisteren in haar hoofd.

Toen ze probeerde te slapen vannacht, was het enige wat ze zag zijn diepe bruine ogen. Alsof hij naar haar keek. Dezelfde manier als hoe hij die avond naar haar had gekeken.

Ook kon ze het maar niet uit haar gedachten zetten dat hij zomaar weg was gegaan. Welke lul doet dat nou? Hij begon nota bene zelf het gesprek!

Misschien was het omdat ze geen flirtmoves toonde. Maar June wilde ook helemaal niet flirten met hem. Als ze op dit moment even nergens behoefte aan heeft is het wel een relatie.

Waarom denkt ze na over een relatie met Benjamin? Ze kent die jongen nog niet eens goed.

"June!"

Werd ze plots uit haar gedachten gehaald. Beschaamd keek ze om toen ze besefte dat ze al die tijd in stilte vlak voor de ingang heeft staan nadenken. Tot haar blijdschap zag ze haar tante en aanhang aanlopen.

"Tante Ann!" Riep ze blij uit en versneld naar haar tante toeliep en haar om de hals vloog. Tante Ann was altijd Junes lievelingstante geweest, voornamelijk omdat ze vroeger heel vlakbij elkaar woonde. Tot op een gegeven moment, June kon niet wachten tot ze toen het huis kon verlaten.

"Meisje," Zei haar tante, nadat ze haar drie zoenen had gegeven. "Kijk toch eens naar je. Wat word je toch een grote meid."

Verlegen lachte June en vervolgde met het groeten van haar oom en neef. Haar oom gaf ze een dikke knuffel en haar neef slechts een hand.

"Wat er nu tussen jullie gebeurd is ooit, snap ik nog steeds niet," Zei haar tante. "Vroeger waren jullie de beste maatjes maar sinds een jaar of drie, vier, durven jullie elkaar amper aan te kijken," Vervolgde haar oom.

June haalde haar schouders op en zette een stap van haar neef af. "Komt denk ik door de puberteit," Ze keek hem recht aan toen ze dat zei waarop ze die misselijkmakende grijns terugkreeg. "Inderdaad," Zei hij. Meer als een antwoord op June. "We groeiden gewoon wat uit elkaar."