BELİRSİZ KURTULUŞ

⚓51. Bölüm⚓

Oy ve yorumlarınızı sabırsızca bekliyorum.

(🌸-İyi okumalar-🌸)

Hayat; ortalama bir insanın başına ne getirebilir diye bir şey düşünmeyin çünkü tekdüze olan hayatım bir anda sarpasarmış asla hayal etmeyeceğim bir ölçüde başka bir yöne evrilmişti. Benim gibi hayatı ev ve okul arasında geçen bir genç kızın sayılı arkadaşı bulunması ve sıradan bir ailesinin olması olumsuz durumların önüne geçecek değildi elbette ama bir köşede şiddetten nefret eden abimin bir kavgaya karışacağını da düşünmezdim. Aslına bakılırsa birçok yaşadığım olayın başıma gelebileceğini hayal bile edemezdim ya... Normalde soğuk kanlılığımı koruduğum çoğu zamanın üstüne kalın bir örtü çeken olay vuku bulduğunda kendime hakim olamamış ve tehlikeli bir ortama giriş yapmayı düşünmüştüm. Ki Fırat hoca olmasaydı muhtemelen ben kendimi o hengamenin ortasına atacaktım.

Neler döndüğünü bilmiyordum ama Fırat hoca hareket etmeyeceğimden emin olmuş olacak ki daha fazla beklemeden Ahmet abiyle işaret ettiğim yöne doğru hızlıca yürümeye başlamışlardı. Kızlar beni sakinleştirmeye çalışırken arabanın lastiğinin dibine doğru çöktüm. Ellerimi başımın arasına aldığımda hala mantıklı düşünmek konusunda kendimi telkin etmeye çalışıyordum.

Etrafımda neler olduğunu tam olarak idrak edemesem de en baştan yapmam gereken şeyi Pınar yaptı ve hemen polise bir ihbarda bulundu. O bizden biraz uzaklaşıp konumu polis ekiplerine bildirmeye çalışırken Özlem de yanıma çömelip başımın yanlarındaki ellerimi tuttu. "İyi misin canım?" Bir cevap vermem gerekiyordu ama buna gücüm yetmeyeceğini düşündüğümde sadece başımı belli belirsiz sallamakla yetindim.

"Bir şey olmaz değil mi?" diye korkuyla söylendiğimde beni teskin etmek ister gibi kocaman gülümsedi. "Olmaz tâbi, söz konusu Fırat abi ve Ahmet'se bu konuda oldukça iyiler. Az dövmediler bize sarkıntılık edenleri" diyerek güldüğünde şu an için onların koruyucu tavırlarını düşünemeyecek kadar dağınıktım. Kısa süre sonra Pınar yanımıza döndüğünde o da Özlem gibi yanıma çöktü.

"Merak etme Zehra, her şey yoluna girecek." Başımı aşağı yukarı sallarken Pınar yine gözlerimle kontağını kurup dudaklarını araladı.

"Biz güvenli bir yere geçelim, abim gitmeden sıkı sıkı tembihledi bu konuda." Söylediklerine itiraz edecek gibi olduğumda bakışlarıyla beni susturdu.

Etrafıma bir bakış attığımda eve fazlasıyla yakın olduğumuzu fark ettim. İçimden deli gibi abimleri merak etsem de biliyordum ki burada durmam onlara herhangi bir fayda sağlamayacaktı. "Biraz daha kalsak olmaz mı?" Yine de son bir kez şansımı denemek adına kızlara bakındığımda ikisi de başını olumsuz anlamda sallayarak karşı çıktı.

"Peki o halde, o zaman abimlerden haber alana kadar eve geçelim. Ama bir şey olursa hemen çıkacağız tamam mı?" Önerimi memnuniyetle kabul ettiklerinde Pınar kalkıp arabaya doğru yürüdü ve şoför kapısını açıp arabanın üzerindeki anahtarı aldı. Arabanın kapılarını otomatik olarak kilitlediğinde ellerini ceplerine alıp yanımıza ulaştı. Ayaklarım zar zor ilerlerken kızların beni çekiştirmesini göz ardı etmeye çalışıyordum. Biliyorlardı ki her an vazgeçebilirdim.

Zaten yakın olan evin sokağına kısa sürede vardığımızda gerimizde durup telefonuyla uğraşan Pınar'a bakındım. "Abimden mesaj geldi, her şey yolunda merak etmeyin diyor" Pınar'ın yüksek sesle mesajı okumasıyla içim derin bir sükunete erdi. Her şeyin bu kadar çabuk toparlanması normal gelmiyordu ve emin olmak için abimi arama isteğimi geri çeviremedim.

"Yalnız şimdi müsait değillermiş, aramayın diyor." İçimi okumuş gibi mesaj atan adamla endişelerimin yerini derin sakinlik alırken buna da tamam derecesine başımı salladım. Gerçekten her şey yolunda mıydı yoksa beni yatıştırmak için sözler miydi emin olamıyordum.