Το μονοπάτι της σιωπης

Του είπα τα πάντα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4ο
ΠΑΡΤ 1ο

Ο καιρός πέρασε ο μήνας είναι πια Νοέμβριος, όλο το καλοκαίρι πέρασε πολύ όμορφα. Με τον Αχιλλέα ήμαστε μαζί από εκείνο το βράδυ στην παραλία, ήμαστε αχώριστοι έχουμε ταιριάξει τόσο πολύ και περνάμε πολύ όμορφα.
   Είναι βράδυ εγώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και μιλάω στα μηνύματα με τον Αχιλλέα  μιας και είπαμε σήμερα το βράδυ να κοιμηθούμε χωριστά επειδή έπρεπε και οι δύο να ξυπνήσουμε αρκετά νωρίς μιας και από αύριο μπαίνουμε ξανά στην ρουτίνα του χειμώνα, αύριο είναι η πρώτη μέρα που ανοίγει ξανά η σχολή. Όσο περίμενα τον Αχιλλέα να μου απαντήσει στο μήνυμα που του είχα στείλει ένιωσα τα βλέφαρα μου να βαρένουν, έκλεισα τα μάτια μου και με πήρε για λίγο ο ύπνος, ήμουν αρκετά ανήσυχη είχα καιρό να νιώσω έτσι, ξαφνικά ξεκίνησαν πάλι τα όνειρα. Το ίδιο όνειρο όπως κάθε φορά άλλωστε… Το σπίτι της Αγγελικής να καίγεται και εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα όσο και να την ακούω να φωνάζει από τον πόνο. Ξύπνησα ξανά πολύ τρομαγμένη γεμάτη φόβο και ιδρώτα, όχι ξανά, είχα τόσο καιρό να δω αυτό το απαίσιο όνειρο.Ο  Αχιλλέας με έκανε να ξεχαστώ όλο αυτό το διάστημα χωρίς όμως να ξέρει τι έχω περάσει και τι περνάω όλα αυτά τα χρόνια μιας και δεν του έχω ανοιχτεί ακόμα.

31

Νομίζω όμως Πως ήρθε η ώρα να του τα πω όλα νομίζω πως είμαι έτοιμη, ίσως με βοηθήσει στο να βρω και τι συνέβη εκείνο το βράδυ. Ίσως το όνειρο αυτό μετά από καιρό είναι ένα μήνυμα για να μην ξεχάσω ποτέ, για να μην τα παρατήσω ποτέ μέχρι να βρω τι πραγματικά έγινε. Αυτό θα κάνω λοιπόν είπα δυνατά και πήρα το κινητό στα χέρια μου, το άνοιξα και με όλο το θάρρος που είχα εκείνη την στιγμή πάτησα τον αριθμό του Αχιλλέα, ο οποίος μετά από μερικά χτυπήματα το σήκωσε και μου είπε με μια βαριά φωνή που ακουγόταν μετά βίας. Ίσως τον είχε πάρει και εκείνον ο ύπνος σκέφτηκα και αμέσως του είπα.
Ίριδα: Αχιλλέα θέλω να μιλήσουμε, θέλω να σου πω κάτι πολύ σημαντικό για εμένα που όλο αυτόν τον καιρό δεν είχα βρει το κουράγιο να μοιραστώ με κανέναν αλλά νομίζω είμαι έτοιμη να τα πω όλα σε εσένα.
Ησυχία απόλυτη επικρατούσε για κάποια δευτερόλεπτα, ίσως δεν ήξερε τι να μου απαντήσει. Μετά από λίγο ακούστηκε ο Αχιλλέας φανερά αγχωμένος.
Αχιλλέας: Ίριδα είσαι καλά; Θες να έρθω από το σπίτι σου;
Εγώ το σκέφτηκα για λίγο και του απάντησα.

32

Ίριδα: Όχι Αχιλλέα δεν είμαι καλά.
Έκανα μια παύση και συνέχισα λέγοντας του.
Ίριδα: Θέλω να σε δω. Αλλά όχι στο σπίτι μου θέλω να συναντηθούμε κάπου αλλού.
Αχιλλέας: Φυσικά έρχομαι να σε πάρω να πάμε μια βόλτα.
Ίριδα: Όχι δεν θέλω να έρθεις να με πάρεις θέλω να βρεθούμε εκεί.
Εκείνος μου απάντησε θετικά και αφού του είπα που να πάει σηκώθηκα και εγώ από το κρεβάτι μου, ντύθηκα, έβαλα παπούτσια πήρα το κινητό μου τα κλειδιά του σπιτιού μου και έφυγα για να πάω να συναντήσω τον Αχιλλέα εκεί που του είχα πει. Καθώς περπατούσα στον δρόμο είδα σε μια αυλή σπιτιού μια τριανταφυλλιά και χωρίς δεύτερη σκέψη έκοψα δυο τριαντάφυλλα και συνέχισα να περπατάω προς τα εκεί. Μετά από λίγο έφτασα… Έφτασα στο σπίτι της, της Αγγελικής, ήθελα να του τα πω όλα αλλά ήθελα να βρίσκομαι εκεί για να την νιώθω κοντά μου και να παίρνω θάρρος. Όταν έφτασα τον είδα να κάθεται σε ένα τοιχαλάκι και είχε σκυμμένο το κεφάλι του. Κοιτούσε το πάτωμα ήταν σαν να είχε χαθεί στις σκέψεις του, εγώ τον πλησίασα δειλά, δειλά και έβαλα το χέρι μου στο πρόσωπο του.