The Untold Tale of Darkness (Completed)

Chapter 13: Afternoon Conversation

Chapter Thirteen

Malamig ang simoy ng hangin sa gabi ng Oktubre. Mabibigat ang aking pag hinga sa mga oras na iyon nang maramdamang humaplos ang lamig sa aking mukha.

Binuksan ko ang aking mga mata at naroon sa sahig ang anino ng taong lumalapit habang dahan-dahan ko namang inaabot ang bagay sa aking unan at mabilis na direktang ipinosisyon kay Llansante.

Narinig ko ang pagtunog ng kanyang labi. Naroon ang naglalarong ngisi habang kampanteng pinapanood ako.

Sumalubong ang aking kilay nang tumawa ito ng kaunti. Doon, naramdaman kong umaapaw ang irita sa akin. I need to atleast lessen this feeling and punching him would do.

"What do you think you are doing here, jerk? Don't tell me they kick you out of your house?" Seryoso kong tanong pero imbis na sagutin ay nilakad niya ang bintana saka doon sumandal. That look on his face killed everything and his posture delicately sculpted like an ancient aristocrat. More like a tribute of that man sitting in the stone.

He was looking good for that scene but too much compliment may blurt out of my mouth because of how heavy to carry it in my brain. Binaba ko na lang ang baril saka umupo sa kama ng hindi tinatanggal ang bahagyang nagkukubli na tingin sa dilim. His dark aura is vibing the beauty of manliness.

"Talaga ba, ganitong oras nambubulabog ka?" Buti sana kung isa ako sa mga baliw niyang babae ay wala iyon  problema sa akin.

Masamang tingin sa kanya ang aking natanggap kaya naman ay umalis ako ng kama at tinutok ang baril sa kanyang noo subalit hindi man lang nakikitaan ng takot ang mukha niya at ngumisi pa nga na para bang hindi natatakot para sa kanyang buhay.

"Did you came here just to pester me?"

"That never crossed my mind."

Mabilis niyang pinalibot ang kamay sa aking baywang ng walang kahirap-hirap. Ngayon, ang madilim na mukha niya ay naiilawan na ng buwan. Ngumisi siya nang magpantay ang aming mukha.

Dumungaw siya sa bintana at nagsalita, "Ah... I remember now but let's say," he paused to take a hold of my gun and succesfuly  put it down ngunit nilabanan ko siya kaso masyado siyang malakas kaya wala akong nagawa. "I think I lost my way so I climb up your window to say, I saved your precious life that night. Hindi mo naman siguro magugustuhan ang mamatay na lang ng walang say-say, 'di ba?" Nanliliit ang aking mata habang sinasabi niya ang mga iyon ng may kayabangan. But his devilish smile all I memorized in a span of seconds than what he said at naramdaman ko namang uminit ang aking mukha kaya naman ay nilihis ko pakaliwa ang aking mukha sa isiping iyon. His eyes don't deserve feasting my tomato face!

Pinantay ko ang titig sa kanya. "Hindi ako mababaw dahil alam kong hindi iyan ang ipinunta mo rito." Ano ba ang ginagawa mo rito, Shane Llansante? Pero sige, hindi ko na iisipin kung paano nga ba, ang alam ko lang trespassing ito. Noon ay yumuko siya upang maabot ang aking tainga kaya pinikit ko ang aking paningin sa pandidiri. "Let's call this a night." Bulong niya saka ako binitawan.

I replied, "Sleep thight and never wake up."

"I will. Thanks." He said with full of sarcasm.

Tinulak niya ako palayo kaya naramdaman ko ang lambot ng nahulog na kumot sa sahig pagkatapos ay nakita kong nawala ang anino niya sa bintana. Leaving without a trace of him, I shut the window immediately and jumped on my bed. Pinakiramdaman ko ang aking dib-dib habang kinakalma ang sarili.